ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေတာ္

ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေတာ္သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ထင္ရွားေသာ ဘဝႀကီး ဆယ္ပါးကို ျပသည့္ ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႔">ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႔တြင္ ဆ႒မေျမာက္ဇာတ္ျဖစ္သည္။ ဘုရင္းရွင္သည္ သာဝတၳိျပည္ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသုံးေတာ္မူစဥ္ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ၾကေသာ ဒါယကာတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ေရွးဘဝ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းျဖစ္စဥ္ ႀကီးစြာေသာ စည္းစိမ္ကိုစြန႔္ကာ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡကိုခံ၍ သီလပါရမီကို ထိန္းသိမ္းျဖည့္တင္းေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း အတိတ္ေဆာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂါထာေပါင္း ၂၉၈ ပုဒ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ထိုဘူရိဒတ္ဇာတ္ေတာ္တြင္ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၏ အျပစ္မ်ားကို ညႊန္ၾကားေဖာ္ၿပ ေဟာၾကာထားသည္။ ထိုဇာတ္ေတာ္၏ အေၾကာင္းအရာကား ဤသို႔ျဖစ္သည္။

ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဗာရဏသီျပည္၌ တပါးေသာ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးသည္ မိမိ၏ သားေတာ္ ဥပရာဇာ၌ စည္းစိမ္အၿခံအရံ မ်ားျပားျပန႔္ပြားလွသျဖင့္ ထီးနန္းအႏၲရာယ္ ျဖစ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ သားေတာ္ကို မိမိလြန္မွသာလၽွင္ တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္လာရန္ မိန႔္ကား၍ ျပည္မွထြက္ေစသည္။ သားေတာ ဥပရာဇာသည္ ခမည္းေတာ္၏ အမိန႔္အတိုင္း တိုင္းျပည္မွ ထြက္ခဲ့ရာ ယမုနာျမစ္အနီး တစ္ခုေသာေတာင္ၾကား၌ ရေသ့အသြင္ျဖင့္ ေတာရိပ္ခိုမွီးေနခဲ့သည္။

ထိုအခါ ယမုနာျမစ္ေအာက္ရွိ နဂါးျပည္မွ မုဆိုးမျဖစ္ေသာ နဂါးမသည္ ကာမေဘာ္ျဖင့္ ေပ်ာ္ပါးလိုသျဖင့္ နဂါးျပည္မွထြက္ခဲ့ရာ ျမစ္အနီးအနားရွိ ရေသ့၏ ေက်ာင္းသင္ခမ္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ နဂါးမသည္ သဒၶါေၾကာင့္ ရေသ့ဝတ္ျခင္း မဟုတ္သည္ကို စူးစမ္းသိရွိရ၍ ရေသ့ႏွင့္အတူ ရင္းႏွီးေနထိုင္ခဲ့ရာ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဗာရာဏသီမင္းႀကီး နတ္ရြာလားသျဖင့္ ရေသ့အား ထီးနန္းဆက္ခံရန္ မွူးမတ္တို႔က လာေရာက္ေခၚေဆာင္သည္။ နဂါးမသည္ ဇာတ္မတူေသာ လူ႔တိုင္းျပည္ လိုက္ပါေနထိုင္ျခင္း မျပဳလိုသျဖင့္ မင္းသားသည္ သားေတာ္ သမီးေတာ္ႏွစ္ပါးကိုသာ ေခၚေဆာင္၍ တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ကာ မင္းျပဳေလသည္။

ထိုမင္းသည္ နဂါးမ မွာသည့္အတိုင္း နဂါးေသြးပါေသာ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔အတြက္ ေရကန္ႀကီးတူး၍ ေရကစား ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။ တစ္ေန႔တြင္ လိပ္တစ္ေကာင္ကို ေရကန္တြင္း၌ ေတြ႕ၾကသည္။ လိပ္ကို သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔က ေၾကာက္ရြံ့ၾကသျဖင့္ ငိုၾကရာ မင္းႀကီးသည္ လိပ္ကို ဖမ္းေစ၍ အျပစ္ေပးေစသည္။ မင္း၏ အမတ္တို႔က အျပစ္ဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၿခိမ္း​ေျခာက္ရာ ထိုစူဠလိပ္က မတုန္မလွုပ္ေနခဲ့သည္။ အမတ္တဦးက ယမုနာျမစ္ဝဲတြင္ ခ်မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ေသာအခါ လိပ္က သည္းစြာငိုသည္။ ထိုအခါ မင္းခ်င္းတို႔က လိပ္၏ ပရိယာယ္ကို မသိနားမလည္ၾကသျဖင့္ လိပ္ကို ဝဲ၌ခ်ျခင္းသည္ လိပ္အတြက္ ႀကီးေလးေသာအျပစ္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆၾက၍ ယမုနာဝဲ၌ ခ်ေလေသာ္ လိပ္သည္ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းစြာျဖင့္ ေရအယဥ္၌ ေမ်ာပါ၍ နဂါးျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္စူဠလိပ္ကို ေရလႊတ္သကဲ့သဟု ဆိုရိုးစကား ျပဳခဲ့ၾကသည္။

လိပ္သည္ နဂါးလုလင္ပ်ိဳတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ေလရာ ပရိယာယ္ႂကြယ္ေသာ လိပ္ျဖစ္၍ ေဘးကင္းေစရန္ မိမိသည္ ဗာရာဏသီမင္းက နဂါးမင္းႀကီးအား မိမိ၏ သမီးေတာ္ သမုဒၵဇာကို ေဆာက္ႏွင္းလို၍ သံတမန္အျဖစ္ ေစလႊတ္သျဖင့္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားရာ နဂါးတို႔ ယုံၾကည္ၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီးေသာ ဓတရ႒နတ္နဂါးမင္းထံ ပို႔ေပးရာ နဂါးမင္းအားလည္း လိပ္က အထက္ပါအတိုင္း ေလၽွာက္ထားသျဖင့္ နဂါးမင္းကလည္း မဂၤလာကိစၥစီစဥ္ရန္ နဂါးလုလင္ တမာန္မ်ားကို ဗာရာဏသီမင္းထံ ေစလႊတ္လိုက္ေလသည္။

ဗာရာဏသီမင္းထံ နဂါးတမာန္တို႔ ေရာက္ရွိ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းၾကားလတ္ေသာ္ လူမင္းသမီးေတာ္ကို ဖားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းစား တိရစၧာန္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ နဂါးမင္းႏွင့္ မေဆာက္ႏွင္းနိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုသည္။ နဂါးလုလင္တို႔ ျပန္သြား၍ နဂါးမင္းအား ေလၽွာက္ၾကားေလေသာ္ နဂါးမင္းႀကီး အမ်က္ထြက္၍ နဂါးအေပါင္းကို ဆင့္ေခၚကာ ဗာရာဏသီတျပည္လုံးကို နဂါးတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေစ၍ တိုင္းျပည္လူထု ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လွုပ္ေအာင္ ၿခိမ္း​ေျခာက္ေစသည္။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင္းလည္း မေနသာသျဖင့္ သမီးေတာ္ကို ဓတရ႒နဂါးမင္းအား ေဆာင္ႏွင္းရေလသည္။

နဂါးမင္းသည္ သမုဒၵဇာအား နဂါးျပည္သို႔ ေခၚေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္း နဂါးျပည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း မိမိတို႔သည္ နဂါးမ်ားျဖစ္သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း မသိရေလေအာင္ နဂါးျပည္ကို နတ္ျပည္ကဲ့သို႔ ဖန္ဆင္းကာ နတ္ႏွင့္တူေသာ စည္းစိမ္အၿခံအရံကို ေပးထားသျဖင့္ မင္းသမီးသည္ နဂါးျပည္၌ နဂါးမင္း ခ်စ္ျမတ္နိုးမွုကို ခံယူကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခံစားေနခဲ့သည္။ ကာလၾကာေသာ္ သုဒႆန၊ ဒတၱ၊ သုေဘာဂႏွင့္ အရိ႒ဟူေသာ သားေတာ္ ၄ ပါးကို ဖြားသည္။ တခါေသာ္ သားေတာ္အငယ္ အရိ႒က နဂါးအသြင္ ဇာတိ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ဖန္ဆင္းျပမွ မိမိသည္ နဂါးျပည္၌ နဂါးမင္း၏ မိဖုရားျဖစ္ေနေၾကာင္းကို သမုဒၵဇာမင္းသမီး သိေတာ္မူသည္။ အရိ႒သည္လည္း မယ္ေတာ္ကို နဂါးဇာတိ ဖန္ဆင္းျပသရာတြင္ မယ္ေတာ္ေၾကာက္လန႔္ကာ လႊတ္ခ်လိုက္၍ မ်က္စိတဖက္ ပ်က္ေလသျဖင့္ ကာဏရိ႒ဟု အမည္တြင္ေလသည္။ ဓတရ႒ နဂါးမင္းသည္ သားေတာ္မ်ား အရြယ္ေရာက္လတ္ေသာ္ နိုင္ငံေတာ္ကို ၅ စုခြဲ၍ ၄ စုတြင္ သားေတာ္တပါးစီ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းျပဳေစသည္။ ဒတၱနဂါးမင္းသည္ မိမိပိုင္နက္အတြင္း၌ ေနထိုင္၍ တရားသျဖင့္ မင္းျပဳသည္။ နဂါးတို႔၏ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကိုလည္း ေျဖရွင္းေပးေလသည္။ အျခားသားေတာ္တို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔အား တလတႀကိမ္ အဖူးအျမင္ အခစား လာၾကသည္။ ဒတၱနဂါးမင္းကမူ လခြဲတႀကိမ္ အဖူးအေျမာ္လာသည္။

တရံခါေသာ္ နတ္နဂါးတို႔ကို အစိုးရေသာ ဝိ႐ူပကၡနတ္မင္းႀကီးသည္ ဓတရ႒ နဂါးမင္းႀကီးႏွင့္ သားေတာ္မ်ား အပါအဝင္ နဂါးပရိသတ္ႏွင့္တကြ သိၾကားမင္းထံ အခစားဝင္ေရာက္သည္။ ထိုအခါတြင္ နတ္နဂါး သိၾကား ပရိသတ္၌ ျပႆနာတခုေပၚသည္။ ထိုျပႆနာကို ဒတၱနဂါးမင္းက ေျဖရွင္းေပးနိုင္သျဖင့္သိၾကားမင္းက ေျမႀကီးႏွင့္တူေသာ က်ယ္ျပန႔္ေသာ ပညာရွိေပသည္ဟု ခ်ီးက်ဴး၍ ဘူရိဒတ္ (ဘူရိဒတၱ) ဟု အမည္ေပးသည္။ ထိုအခါမွစ၍ ဒတၱနဂါးမင္းအား ဘူရိဒတ္ဟု ေခၚေဝၚၾကေလသည္။

ဘူရိဒတ္သည္ ထိုအခါမွစ၍ သိၾကားမင္းထံ မျပတ္ခစား ရသည္။ သိၾကားမင္း၏ စည္းစိမ္ကို ေတြ႕ျမင္ရဖန္ မ်ားေလေသာ္ သိၾကားမင္း၏ စည္းစိမ္ကို ေတာင့္တေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဖားစိမ္းစား ငါးစိမ္းစား နဂါးအျဖစ္ထက္ နတ္အျဖစ္ကို ရလိုသည့္အတြက္ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ရန္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ထံ ခြင့္ပန္၍ ဥပုသ္သီတင္း သုံးေလသည္။

နဂါးျပည္၌ ဥပုသ္ေတာက္တည္ရာ၌ အေႏွာင့္အယွက္ မကင္း၍ လူ႔ျပည္သို႔ သြားေရာက္၍ ေအးခ်မ္းစြာ ဥပုသ္ သီတင္းသုံးရန္ အႀကံျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗာရာဏသီျပည္အနီး ယမုနာျမစ္ကမ္းပါးထက္တြင္ ဥပုသ္ သီတင္းသုံး၍ ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနသာဒမုဆိုးပုဏၰား သားအဖသည္ သမင္လိုက္ရာမွ ဘုရားေလာင္း ဘူရိဒတ္ ဥပုသ္ သီတင္းသုံးရာ အရပ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ နဂါးမင္းသည္ ထိုပုဏၰားသားအဖက မိမိအား ဤေနရာ၌ ေတြ႕ေၾကာင္းကို အလမၸာယ္သမားအား လမ္းညႊန္ေလေသာ္ မိမိဥပုသ္ ေဆာက္တည္ျခင္းကို အေႏွာင့္အယွက္ျပဳမည္စိုး၍ ထိုသားအဖအား နဂါးျပည္သို႔ ေဆာင္ၿပီးလၽွင္ နတ္ႏွင့္တူေသာ စည္းစိမ္အၿခံအရံကို ေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္ ကာလၾကာေညာင္းလာလၽွင္ ေနသာဒ ပုဏၰားသားအဖတို႔ မေပ်ာ္ပိုက္သျဖင့္ လူ႔ျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ရသည္။ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းသည္ ပုဏၰား သားအဖ လူ႔ျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္၍ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ေနခဲ့ရေသာ္ မိမိ ဥပုသ္သီတင္းသုံးရာ အရပ္ကို အလိမၸာယ္သမားအား ညႊန္ျပမည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ ခပ္သိမ္းေသာ အလိုကို ေပးနိုင္သည့္ ပတၱျမားကို လက္ေဆာင္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနသာဒ ပုဏၰားသည္ ရဟန္းျပဳလို၍ လူ႔ျပည္သို႔ ျပန္လိုပါသည္ဟု ဘူရိဒတ္အား ေျပာၾကားထားမိၿပီ ျဖစ္ရကား ထိုပတၱျမားကို ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။

အျခား ပုဏၰားတစ္ဦးသည္ ဂဠဳန္တစ္ေကာင္က ရေသ့တစ္ပါးအား ေပးသည့္ နဂါးႏွင့္ေႁမြတို႔ ေၾကာက္ေသာ မႏၲာန္တစ္ပုဒ္ကို ထိုရေသ့ထံမွ ရခဲ့၍ အလမၸာယ္အျဖစ္ အသက္ေမြးရန္ ထြက္ခဲ့သည္။ ယမုနာျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ အလိုခပ္သိမ္းရေစေသာ ပတၱျမားကို ထား၍ ေရကစား ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ နဂါးမပ်ိဳတို႔သည္ ပုဏၰား၏ မႏၲာန္ရြတ္ဆိုသံကိုၾကားလၽွင္ ေၾကာက္လန႔္ထြက္ေျပးၾကသျဖင့္ ပတၱျမားကို ပုဏၰားရေလသည္။

ေနသာဒ ပုဏၰားသားအဖႏွင့္ ထိုပုဏၰားတို႔ ေတြ႕ၾကေလရာ ပတၱျမားကို ေနသာဒ ပုဏၰားသားအဖတို႔ ျမင္ေလလၽွင္ ေနသာဒသည္ ပတၱျမားကို ရလိုပန္သည္။ ထိုပတၱျမား လက္ထဲေရာက္က အလိုခပ္သိမ္း ေတာင့္တ၍ ျပည့္စုံနိုင္သည္ကို သိသျဖင့္ ေရႊအခ်ိန္တစ္ရာႏွင့္ လဲမည္ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ပုဏၰားက ျငင္းဆန္သျဖင့္ ထူးျခားေသာ နဂါးမင္းေနရာကို ညႊန္ျပေသာအားျဖင့္ ပတၱျမားႏွင့္ နဂါးလဲေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေရာ့ ပတၱျမား၊ ေရာ့ နဂါး ဟု ဆိုရိုးစကား ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ေနသာဒ၏သား ေသာမဒတ္ကမူ အဖသည္ ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားသည္ဟု အဖကို စြန႔္ခြာထြက္ေျပးၿပီးလၽွင္ ဟိမဝႏၲာ၌​ ရေသ့ျပဳေလသည္။

အလိမၸာယ္ပုဏၰားသည္ ေနသာဒ ညႊန္ျပေသာ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္း ဥပုသ္ျပဳရာသို႔ လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နဂါးမင္းသည္ အဓိ႒ာန္ေဆာက္တည္၍ ဥပုသ္ျပဳလ်က္ရွိရာ ေနသာဒႏွင့္ အလမၸာယ္သမားတို႔ကို ျမင္၍ ယင္းတို႔၏ အမွုကို သိေသာ္လည္း ဥပုသ္ပ်က္မည္စိုးသျဖင့္ အမ်က္ကိုထိန္းသိမ္းၿပီးလၽွင္ ရန္တုံ႔မမူပဲ အလမၸာယ္သမား၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံေတာ္မူသည္။ အလမၸာယ္ ပုဏၰားသည္ ဘုရားေလာင္း နဂါးမင္းကို အားနည္းေလေအာင္ ရိုက္ဖြပ္နင္းေျခၿပီးမွ ပျခဳပ္တြင္ထည့္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မိမိ၏ ဥပုသ္ကို မပ်က္ေစရန္ ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးစြာခံ၍ သီလကို ထိန္းသိမ္းေတာ္မူခဲ့သည္။ အလမၸာယ္ ပုဏၰားလည္း နဂါးမင္းကို ယူေဆာင္၍ အရပ္ရပ္၍ လွည့္လည္က နဂါးမင္းအား ကျပေစရာ လာဘ္သပ္ပကာ မ်ားစြာရရွိ၍ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မယ္ေတာင္ သမုဒၵဇာသည္ မေကာင္းေသာ အိပ္မက္ကို ျမင္မက္သျဖင့္ လူ႔ျပည္သို႔သြား၍ ဥပုသ္သီတင္းသုံးေနေသာ ဘူရိဒတ္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည္။ အျခားသားေတာ္မ်ား တလတႀကိမ္ အဖူးအျမင္ ေရာက္လာၾကေသာအခါ သားေတာ္မ်ားအား ဘူရိဒတ္ကို လိုက္လံရွာေဖြေစသည္။ သားေတာ္ႀကီး သုဒႆနသည္ ညီေတာ္လတ္ သုေဘာဂအား ဟိမဝႏၲာသို႔သြား၍ ျမစ္ႀကီး ၅ စင္း၌ ဘူရိဒတ္မင္းအား ရွာေစသည္။ ညီေတာ္အငယ္ ကာဏရိ႒ကိုမူ နတ္ျပည္၌ ရွာေစသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္မွာမူ လူ႔ျပည္သို႔ ရေသ့ေရာင္ ဖန္ဆင္း၍ ရွာေဖြရန္ ထြက္ခဲ့သည္။ သုဒႆနႏွင့္အတူ မိေထြးေတာ္၏ သမီး အဇမုခီ နဂါးမင္းသမီးလည္း ဖားမငယ္ သဏၭာန္ ဖန္ဆင္း၍ လိုက္ပါခဲ့သည္။

အလမၸာယ္ပုဏၰားသည္ ဗာရာဏသီမင္း သာဂရျဗဟၼဒတ္၏ ေရွ႕၌ အလမၸာယ္ ကစားျပရန္ ေရာက္ရွိေနသည္။ ဗာရာဏသီမင္းကား ခမည္းေတာ္၏ အရိုက္အရာကိ ဆက္ခံသူျဖစ္၍ သမုဒၵဇာ၏ ေမာင္ေတာ္ေပတည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘူရိဒတ္ နဂါးမင္းတို႔၏ ဦးရီးေတာ္ ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာသို႔ သုဒႆနႏွင့္ ႏွမေတာ္တိုသည္လည္း ေရာက္ရွိလာၾကသည္။

အလမၸာယ္ပုဏၰားသည္ ပျခဳပ္တြင္းမွ နဂါးမင္းကို ထုတ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္ဆင္းကျပရန္ ေစခိုင္းသည္။ နဂါးမင္းသည္ ပျခဳပ္တြင္းမွထြက္၍ ပရိသတ္ကို ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ မိမိ၏ ေနာင္ေတာ္ႏွင့္ ႏွမေတာ္တို႔ကို ျမင္သျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီးကား ေနာင္ေတာ္ထံသို႔ ေရွးရွုသြားသည္။ ပရိသတ္တို႔လည္း ေၾကာက္လန႔္တၾကားျဖစ္၍ တိမ္းေရွာင္ေျပးၾကရာ သုဒႆန တပါးတည္း က်န္ရစ္သည္။ ထိုအခါ ဘူရိဒတ္သည္ ေနာင္ေတာ္၏ ေျခဖမိုး၌ သီးေခါင္းတင္၍ ငိုသည္။ သုဒႆနလည္း ငိုသည္။

ထိုအခ်င္းအရာကို အလမၸာယ္သမား ျမင္လွင္ ရွင္ရေသ့အား နဂါးကေပါက္လိုက္သည္ဟု ထင္မွတ္၍ နဂါးဆိပ္က်ေအာင္ မႏၲာန္ျဖင့္ ကုမည္ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါ သုဒႆနက မိမိအား ကုရန္မလို မိမိထက္တတ္ေသာ ေႁမြသမား မည္သည္မရွိဟု ဆိုရာမွစ၍ အလမၸာယ္ပုဏၰားႏွင့္ သုဒႆနတို႔ ပညာစြမ္းၿပိဳင္ၾကသည္။ သုဒႆနသည္ အဇမုခီဖားငယ္၏ အကူအညီျဖင့္ မိမိတို႔၏ တန္ခိုးကို ျပေလေသာ္ အလမၸာယ္သမား ရွုံး၍ တကိုယ္လုံး ႏူသြားသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ့ထိပ္လန႔္ကာ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းအား လႊတ္ရေလသည္။

ထိုအခါမွ ဘူရိဒတ္၊​ သုဒႆနႏွင့္ အဇမုခီတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အျဖစ္မွန္ကို ေဖာ္ျပၾကသျဖင့္ ဗာရာဏသီမင္းလည္း မိမိ၏ တူေတာ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းကို သိရွိရသည္။ ထိုေနာက္ ေတာထြက္၍​ ရေသ့ျပဳကာ တရားအားထုတ္လ်က္ ရွိေနေသာ ဗာရာဏသီမင္းႀကီးေဟာင္း ဘူရိဒတ္တို႔၏ ဘိုးေတာ္ထံ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၾကရန္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳၾကၿပီးေသာ္ ဘူရိဒတ္တို႔သည္ နဂါးျပည္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟိမဝႏၲာ၌ ဘူရိဒတ္ကို ရွာေဖြေသာ သုေဘာဂနဂါးမင္းသည္ ေက်းဇူးသစၥာမဲ့ေသာ ေနသာဒ ပုဏၰားကို ေတြ႕သျဖင့္ နဂါးျပည္သို႔ ယူေဆာင္ခဲ့သည္။ အပန္းေျဖလ်က္ရွိေသာ ဘူရိဒတ္၏ အိပ္ေဆာင္တံခါးဝတြင္ ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ရွိေသာ ကာဏရိ႒သည္ ယခင္ဘဝက ပုဏၰားျဖစ္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေနသာဒကို ျမင္လၽွင္ ပုဏၰားတို႔သည္ ျဗဟၼာမင္း၏ သားျဖစ္၍ မညႇဥ္းဆဲအပ္ ညႇဥ္းဆဲေသာ္ ျဗဟၼာမင္းအမ်က္ထြက္၍ နဂါးျပည္အလုံး ပ်က္စီးလတၱံ့။ ပုဏၰားတို႔သည္ ျမင့္ျမတ္သည္။ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းကို ျပဳသည္။ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းသည္ ေက်းဇူးႀကီးမားလွသည္ဟူ၍ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၏ အက်ိဳးရွိပုံတို႔ကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးသည္။ ထိုအခါ ဘူရိဒတ္အား လာေရာက္ဖူး​ျမင္ ကန္ေတာ့ၾကေသာ နဂါးပရိသတ္တို႔သည္ ကာဏရိ႒၏ စကားကိုနာရလၽွင္ ယဇ္ပူေဇာ္မွုဘက္သို႔ စိတ္ညႊတ္ၾကေလသည္။

ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းသည္ လဲေလ်ာင္ အပန္းေျဖရာမွ ကာဏရိ႒၏ စကားကိုၾကားလၽွင္ နဂါးပရိသတ္ကိုလည္း သမၼာဒိ႒ိအယူကို ညႊန္ျပလိုသျဖင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္းမွာ မွားယြင္းပုံတို႔ကို ရွင္းလင္းေဟာၾကား၍ နဂါးပရိသတ္တို႔အား အယူမွန္ကို ရေစသည္။ ေနသာဒပုဏၰားအားလည္း နဂါးျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ေစသည္။

ဘူရိဒတ္ နဂါးမင္းသည္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳေသာေန႔တြင္ ဘိုးေတာ္ ဗာရာဏသီမင္းေဟာင္းအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရန္ အၿခံအရံ ပရိသတ္ႏွင့္ သြားသည္။ မယ္ေတာ္ႏွင့္ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္မ်ားလည္း ေနာက္မွ လိုက္ပါၾကသည္။ သာဂရ​ျဗဟၼဒတ္မင္းလည္း ခမည္းေတာ္ထံ အဖူးအျမင္ လာသျဖင့္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တစု ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံၾကရသည္။ ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းသည္ အသက္ထက္ဆုံး သီတင္းသီလ ေဆာက္တည္၍ အသက္တမ္းေစ့လတ္ေသာ္ ပရိသတ္ႏွင့္တကြ နတ္ျပည္၌ ျဖစ္သည္။ မယ္ေတာ္ သမုဒၵဇာလည္း နဂါးျပည္၌ပင္ အနိစၥေရာက္သည္။