မေဟာသဓာဇာတ္ အပိုင္း-၁၂

ေရကန္ထဲမွ ပတၱျမားေရာင္

ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီးထံ၌ မေဟာ္သဓာသည္ သုခမိန္အျဖစ္ ခစားေနစဥ္ မင္းႀကီးတြင္ ဆႏၵတစ္ခု ျဖစ္မိသည္။ မေဟာသဓာ၏ ပညာကို မ်က္ကြယ္၌သာ ၾကားသိရသည္။ မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ မျမင္ရေသး။ မၾကာမီ မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိ ဟူေသာ ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ၿမိဳ႕၏ေတာင္တံခါးဝႏွင့္ မနီးမေဝးရွိ ေရကန္ထဲ၌ ပတၱျမားအေရာင္ ေပၚထြက္ေန၏။ ထိုေရကန္သို႔ ေရာက္လာၾကသူတို႔သည္ ထိုပတၱျမားေရာင္ကို ျမင္ေသာအခါ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ ျဖစ္ၾက၏။ ဤေရကန္၌ ပတၱျမားေက်ာက္ေကာင္း ရွိရာ၏။ ဤပတၱျမားသည္ မင္းႀကီးႏွင့္ထိုက္၏ ဟုဆိုကာ မင္းႀကီးထံ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။ မင္းႀကီးလည္း သိန္းအမတ္ႀကီးကို ေခၚေတာ္မူသည္။
"ပတၱျမားကိုရေအာင္ မည္သုိ႔ျပဳရမည္နည္း" ဟု ေမးသည္။
သိန္းအမတ္က "ေရကန္ထဲမွ ေရကိုခပ္ထုတ္၍ ပတၱျမားကို ယူသင့္ပါသည္" ဟု ေလွ်ာက္၏။ မင္းႀကီးလည္း ထိုသို႔ျပဳရန္ သိန္းအမတ္ကိုပင္ တာဝန္ေပးလိုက္၏။

သိန္းအမတ္သည္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ကို ေခၚ၏။ ကန္တြင္းမွ ေရႏွင့္ရႊ႕ံညြန္တို႔ကို ထုတ္ပစ္ေစၿပီး ပတၱျမားကို ရွာၾကေစ၏။ မရၾကေပ။ ေရျပည့္ေသာအခါ ပတၱျမားေရာင္သည္ ရွိၿမဲရွိေန၏။ သို႔ျဖင့္ သိန္းအမတ္သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရႏွင့္ညြန္တို႔ကို ထုတ္ပစ္ေစျပန္သည္။ ပတၱျမားကို ရွာၾကျပန္သည္။ ဤအႀကိမ္တြင္လည္း မရရွိေပ။

ထိုအခါ မင္းႀကီးက မေဟာသဓာအား-
"ေရကန္ထဲက ပတၱျမားကို ယူေပးႏိုင္ပါမည္ေလာ" ဟု ေမး၏။
မေဟာ္သဓာကလည္း-
"ယူေပးႏိုင္ပါသည္" ဟု ဆို၏။
ခ်က္ခ်င္းပင္ မင္းႀကီးႏွင့္အတူ ေရကန္သို႔လာခဲ့သည္။ ဖြားဖက္ေတာ္တစ္ေထာင္တို႔လည္း ပါသည္။ မ်ားစြာေသာ မူးမတ္ပရိသတ္အေပါင္းတို႔သည္လည္း ေရကန္ထဲက ပတၱျမားအား မေဟာသဓာထုတ္ယူသည္ကို ၾကည့္ရန္ လိုက္ပါလာၾကေလသည္။

မေဟာသဓာသည္ ေရကန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကန္ေပါင္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာစူးစမ္း ၾကည့္ရႈသည္။ ထုိအခါ ေရကန္နား၌ ထန္းပင္တစ္ပင္ရွိသည္ကိုလည္း ေတြ႔သည္။ ထိုထန္းပင္၌ က်ီးတို႔ အသိုက္ဖြဲ႔၍ ေနသည္ကိုလည္း ျမင္သည္။ ဤတြင္ ပတၱျမားသည္ ေရကန္ထဲ၌ မရွိ။ ထန္းပင္ေပၚက က်ီးသိုက္ထဲ၌သာ ရွိမည္ဟု ဆင္ျခင္မိသည္။ မင္းႀကီးအား "ေရကန္ထဲ၌ ပတၱျမား မရွိပါ" ဟု ရဲဝံ့စြာ ေလွ်ာက္တင္သည္။ ထိုအခါ မင္းႀကီးက "ေရကန္ထဲ၌ ပတၱျမားေရာင္ ထင္ေနသည္ မဟုတ္ေလာ" ဟု ဆိုသည္။

မေဟာသဓာလည္း ခြက္ျဖင့္ ကန္ေရကို ခပ္ခိုင္းသည္။ မင္းႀကီးအား ျပလ်က္-
"ရႈစားေတာ္မူပါ။ ဤခြက္ထဲမွာလည္း ပတၱျမားေရာင္ ထင္ေနပါသည္။ စင္စစ္ ပတၱျမားသည္ ေရကန္ထဲ၌ မရွိ။ ထန္းပင္ေပၚက က်ီးသိုက္ထဲမွာ ရွိေနပါသည္။ ထိုပတၱျမားေရာင္က ေရကန္တြင္ ထင္ဟပ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္" ဟု ေလွ်ာက္တင္၏။

ေလွ်ာက္တင္သည့္အတိုင္းလည္း မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္အား ထန္းပင္ေပၚသို႔ တက္၍ က်ီးသိုက္ထဲက ပတၱျမားကို ယူေစသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးအား ဆက္သသည္။

မွဴးမတ္ပရိသတ္တို႔သည္ မေဟာသဓာအား ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ သိန္းအမတ္ကိုကား "ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ကိုလဲ ပင္ပန္းေစသည္။ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ေရကန္ကိုလည္း ပ်က္စီးေစသည္" ဟု ဆိုကာ ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ၾကသည္။

မင္းႀကီးလည္း အလြန္ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္လွသျဖင့္ မိမိလည္၌ ဆင္ေသာ ပုလဲသြယ္လည္ရြဲကို ခြ်တ္၍ မေဟာသဓာအား ေပး၏။ မေဟာသဓာ၏ ဖြားဖက္ေတာ္ သူငယ္တစ္ေထာင္တို႔ကိုလည္း ပုလဲသြယ္တစ္ကံုးစီ ေပးေတာ္မူေလ၏။

 

ပုတ္သင္ျပႆနာ

တစ္ေန႔ေသာအခါ မင္းႀကီးသည္ မွဴးမတ္ အေႁခြအရံတို႔ ၿခံရံလ်က္ မေဟာသဓာႏွင့္အတူ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူသည္။ ဥယ်ာဥ္အဝင္ တံခါးတိုင္ထိပ္၌ ေနေသာ ပုတ္သင္တစ္ေကာင္သည္ မင္းႀကီးကို ျမင္ေသာအခါ ေျမႀကီးသို႔ ဆင္း၍ ဝပ္သည္။

မင္းႀကီးျမင္လွ်င္ မေဟာသဓာအား အေၾကာင္းရင္းကို ေမးေတာ္မူသည္။ မေဟာသဓာက "ပုတ္သင္သည္ အရွင္မင္းႀကီးကို ခစားျခင္း ျဖစ္ပါသည္" ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

မင္းႀကီးသည္ ႏွစ္သက္သြားသည္။ မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္အား ပုတ္သင္ကို ေန႔စဥ္ ပဲဝက္ဖိုး အမဲသား ဝယ္ေကြ်းရန္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ မင္းခ်င္းလည္း အမိန္႔ေတာ္အတိုင္းပင္ ပုတ္သင္အား ေန႔စဥ္ အမဲ ဝယ္ေကြ်းသည္။

ဥပုသ္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အမဲမေပၚသျဖင့္ အမဲဝယ္မရ။ ထိုအခါ မင္းခ်င္းသည္ ပဲဝက္ေငြစကို အေပါက္ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ ပုတ္သင္၏ လည္တြင္ ႀကိဳးငယ္ျဖင့္ ခ်ည္ေပးလိုက္ေလသည္။

ထိုေန႔၌ မင္းႀကီးသည္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူသည္။ အျခားေန႔မ်ား၌ ပုတ္သင္သည္ မင္းႀကီးအား ခစားၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုေန႔၌မူ မင္းႀကီးကို ျမင္ေသာ္လည္း တံခါးတိုင္ေပၚမွ မဆင္းေပ။

ပုတ္သင္အမူအရာ ေျပာင္းသည္ကို ျမင္ေသာအခါ မင္းႀကီးသည္ အေၾကာင္းရင္းကိုေမးသည္။

မေဟာသဓာက "အရွင္မင္းႀကီး၊ ဤပုတ္သင္သည္ ေရွးကမရစဖူးေသာ ပဲဝက္ေငြ အသျပာကို ရသျဖင့္ အရွင္မင္းႀကီးကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳေနပါသည္။ လည္တြင္ ဆြဲထားေသာ အသျပာေၾကာင့္ မာန္ေထာင္လႊားေနပါသည္" ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

မင္းႀကီးသည္ ဟုတ္ မဟုတ္ သိလိုသျဖင့္ မင္းခ်င္းကို ေခၚေမးသည္။ မင္းခ်င္းလည္း အခါႀကီး ရက္ႀကီးျဖစ္၍ အမဲသားမရေသာေၾကာင့္ ပဲဝက္အသျပာကို ပုတ္သင္လည္၌ ဆြဲေပးထားေၾကာင္း ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေလွ်ာက္ထားသည္။ မင္းႀကီးလည္း မေဟာသဓာ၏ စဥ္းစားဉာဏ္ ထက္ျမက္မႈကို ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူသည္။ ၿမိဳ႕တံခါးေလးခုမွ ရေသာ အခြန္အတုတ္ကို ဆုအျဖစ္ မေဟာသဓာအား ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူေလသည္။

(မေဟာသဓာဇာတ္ အပိုင္း-၁၃ ဆက္တင္ပါမည္)

 

 

 

ျမင္းေကာင္းတစ္စီးႏွင့္ သူေဌးေကာင္းတစ္ေယာက္

ေနာက္တစ္ေန႔၌ မင္းႀကီးသည္ ေသနကအမတ္အား "မေဟာသဓာကို မည္သို႔ေခၚေဆာင္ ရမည္နည္း" ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ အမတ္ႀကီးက

"မင္းႀကီး၊ အေရွ႕ယဝမဇၥ်ဂံု ရြာသားတို႔အား ျမင္းေကာင္းတစ္စီးႏွင့္ သူေဌးတစ္ေယာက္ ငါ့ထံ ပို႔ဆက္ေစရမည္ဟု ေစေတာ္မူပါ။ မေဟာသဓာသည္ ပညာရွိမွန္လွ်င္ ျမင္းေကာင္းဆိုသည္ကား ငါ့ကို ရည္၍ဆိုသည္။ သူေဌးေကာင္းဆိုသည္ကား ငါ့အဖ သူေဌးႀကီးကို ရည္၍ဆိုသည္ဟု သိပါလိမ့္မည္" ဟူ၍ ေလွ်ာက္၏။

မင္းႀကီးလည္း ထိုအႀကံကို လက္ခံကာ အမတ္တစ္ေယာက္အား မေဟာသဓာ့ရြာသို႔ ေစလႊတ္လိုက္၏။ ထိုအခါ မေဟာသဓာက 'ဤမွာၾကားခ်က္သည္ သာမန္ရည္ရြယ္ မွာၾကားခ်က္ မဟုတ္။ ငါ့ကိုလည္းေကာင္း၊ ငါ့ဖခင္ကိုလည္းေကာင္း ေတြ႔ျမင္လို၍ မွာၾကားျခင္းသာ ျဖစ္တန္ရာသည္' ဟု ေတြးေတာမိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဖခင္သူေဌးႀကီးအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ မင္းႀကီးထံ ဖခင္ကို မိမိအလ်င္ သြားေစ၏။ မသြားမီလည္း-
"ဖခင္၊ ဖခင္၏ ေနာက္မွ အကြ်ႏ္ုပ္ လိုက္လာပါမည္။ ကြ်ႏု္ပ္မေရာက္မီ မင္းႀကီးက ဖခင္အား ေနရာခ်ထား ေပးပါလိမ့္မည္။ ထိုေပးေသာေနရာ၌ ဖခင္ ေနေတာ္မူပါ။ ကြ်ႏု္ပ္ေရာက္လာေသာအခါ၌လည္း မင္းႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေနရာခ်ထားေပးပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္က ဖခင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ပါမည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ၾကည့္လွ်င္ ဖခင္က သည္းခံ၍ ေနရာမွထၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေနရာေပးေတာ္မူူပါ။ ဤသို႔ျပဳလွ်င္ တစ္ခုေသာျပႆနာကို ေျဖဆိုၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္" ဟု မွာၾကား ေတာင္းပန္၏။

သူေဌးႀကီးလည္း သား သုခမိန္ မွာၾကားသည့္အတိုင္း ျပဳ၏။ သူသည္ သူေဌးငယ္ အေပါင္းၿခံရံလ်က္ မင္းႀကီးထံေမွာက္သို႔ သြား၏။ မင္းႀကီးေပးေသာ ေနရာ၌ ေန၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မေဟာသဓာသည္လည္း ဖြားဖက္တစ္ေထာင္ ၿခံရံလ်က္ ျမင္းရထားစီးကာ လိုက္လာ၏။ နန္းေတာ္သို႔ ဝင္ခါနီးတြင္ ျမည္းတစ္ေကာင္ကို ျမင္သည္။ ထိုအခါ လုလင္တို႔အား ျမည္းကို ဖမ္းေစၿပီး ဖ်ာျဖင့္ လိပ္၍ ယူေဆာင္လာေစ၏။ လူူအေပါင္းလည္း ေက်ာ္ၾကားလွေသာ သုခမိန္ကေလးကို ျမင္လိုေတြ႔လိုၾကသျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းၾကည့္ရႈၾက၏။ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသျဖင့္ နန္းေတာ္တံခါးဝတိုင္ေအာင္ လိုက္၍ ၾကည့္ၾက၏။

မေဟာသဓာသည္ မင္းႀကီးေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရွိခိုးလ်က္ သင့္တင့္ေသာ ေနရာ၌ ရပ္ေန၏။ မင္းႀကီးလည္း ႏွစ္သက္ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ခ်ိဳသာစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္၏။
"ခ်စ္သား သုခမိန္၊ ေလ်ာက္ပတ္ေသာေနရာကို ေရြးခ်ယ္ေနေလာ့" ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ မေဟာသဓာသည္ ဖခင္သူေဌးႀကီး မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ သူေဌးႀကီးသည္လည္း တင္ႀကိဳမွာၾကားထားသည့္အတိုင္း မိမိေနရာမွ ထ၍ "ခ်စ္သား၊ ဤေနရာ၌ ေနလွည့္ေလာ့" ဟု ဆို၏။ ေနရာဖယ္ေပး၏။ မေဟာသဓာလည္း ဖခင္၏ေနရာ၌ ေန၏။ ထိုအခါ ေသနက၊ ပကၠဳသ၊ ကာမိႏၵ၊ ေဒဝိႏၵ အမည္ရွိေသာ အမတ္သုခမိန္ေလးဦးတို႔သည္ လက္ခုပ္တီးကာ ျပင္းစြာရယ္ၾက၏။ ျပက္ရယ္ျပဳၾက၏။ နန္းတြင္းသား မူးမတ္တို႔သည္လည္း လိုက္လံျပက္ရယ္ ျပဳၾက၏။

ျမည္းျပႆနာ

ထိုအခါ ၾကည္ရႊင္ပ်ေနေသာ မင္းႀကီးသည္ မ်က္ႏွာညွိဳးသြား၏။ "သုခမိန္၊ အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔သည္ မိမိထက္ အသက္ႀကီးေသာ သူစိမ္းကိုေသာ္မွ ေနရာမွထေစျခင္းငွာ မထိုက္။ ယခု သင္မူကား ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ကိုပင္ ေနရာမွထေစ၏။ သင့္ေတာ္ပါ၏ေလာ" ဟု ေမး၏။ ထိုအခါ မေဟာသဓာကလည္း လိမၼာစြာ ျပန္လည္ေလွ်ာက္တင္၏။

"အရွင္မင္းႀကီး၊ ေနရာတိုင္းတြင္ သားထက္ အဖျမတ္သည္ဟု ထင္မွတ္ပါသေလာ"
"သုခမိန္၊ ေနရာတိုင္းမွာပင္ သားထက္အဖက ျမတ္ေပသည္"

ထိုအခါ မေဟာသဓာသည္ လုလင္ပ်ိဳတို႔အား ျမည္းကို ေဆာင္ယူလာေစၿပီး မင္းႀကီးေရွ႕ေတာ္ေမွာက္တြင္ ထားေစ၍ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္ထား၏။

"အရွင္မင္းႀကီး၊ ဤျမည္းသည္ အဖိုုုးမည္မွ် ထိုက္ပါသနည္း"
"သုခမိန္၊ ျမည္းေကာင္းျဖစ္လွ်င္ အလြန္ဆံုး ၈-က်ပ္မွ် အဖိုးထိုက္၏"
"အရွင္မင္းႀကီး၊ ဤျမည္းထီးႏွင့္ အာဇာနည္ျမင္းမတို႔ ေပါင္းေဖာ္၍ရေသာ အႆတိုရ္ျမင္းေကာင္းသည္ အဘယ္မွ် အဖိုးထုိက္ပါသနည္း"
"သုခမိန္၊ အႆတိုရ္ ျမင္းေကာင္းသည္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါ"
"အရွင္မင္းႀကီး၊ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ေနရာတိုင္းမွာ အဖကသားထက္ ျမတ္၏ ဆိုျခင္းမွာ မွန္ကန္ပါ၏ေလာ။ စင္စစ္မွာ အေျခအေနကို လိုက္၍ ထိုက္ရာသာ အျမတ္အယုတ္ကို ယူရပါမည္။ အရွင္မင္းႀကီး၏ သုခမိန္ေက်ာ္ေလးေယာက္တို႔ ဤမွ်ေလာက္ကိုပင္ မသိရွိၾကပါတကား။ အရွင္မင္းႀကီး၊ ထိုသုိ႔ ျမည္းကို ပံုျပဳ၍ အကြ်ႏ္ုပ္တင္ေလွ်ာက္သည္ကို လက္မခံလိုပါက ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ သားအဖတြင္ အဖျမတ္လွ်င္ အဖကို ေကာက္ယူေတာ္မူပါ။ အကြ်ႏ္ုပ္ျမတ္လွ်င္ အကြ်ႏ္ုပ္ကို ေကာက္ယူေတာ္မူပါ"

ဤစကားကို ၾကားလွ်င္ မင္းႀကီးသည္ ညွိဳးငယ္ရာမွ ရႊင္ၿပံဳးလာ၏။ မင္းပရိသတ္တို႔သည္လည္း ရႊင္ျမဴးစြာ ေကာင္းခ်ီးေပးၾက၏။ သုခမိန္ေက်ာ္ေလးေယာက္တို႔သည္ကား မ်က္ႏွာေအာက္ခ်လ်က္ ေငးမႈိင္ေနၾက၏။

ဤေနရာ၌ မေဟာသဓာသည္ ဖခင္ကို ေနရာမွ ထေစျခင္းမွာ မရိုမေသျပဳျခင္း မဟုတ္။ "ျမင္းေကာင္းတစ္စီးကို ျဖစ္ေစ၊ သူေဌးေကာင္း တစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ ပို႔ဆက္ေစ" ဟု ဆင့္ဆိုသည့္ ျပႆနာကို ေျဖလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

မင္းႀကီးသည္ မေဟာသဓာ၏ ျမည္းျပႆနာ ေျဖဆိုခ်က္ကို လြန္စြာ ႏွစ္သက္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မေဟာသဓာ၏ ဖခင္ သူေဌးႀကီးအား အေရွ႕ယဝမဇၥ်ဂံုးရြာကို အပိုင္စားေပး၍ ၿမိဳ႕စားမင္း ခန္႔ေတာ္မူ၏။ မေဟာသဓာ၏ မိခင္ကိုလည္း ၿမိဳ႕စားကေတာ္၏ အေဆာင္အေယာင္ အဝတ္တန္ဆာတို႔ ပို႔ဆက္ေစသည္။

ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီးက သူေဌးႀကီးအား "မေဟာသဓာကို ငါ့အား သားေတာ္အျဖစ္ ေမြးရန္ေပးပါ" ဟု ဆို၏။ သူေဌးႀကီးက "မေဟာသဓာသည္ ငယ္ပါေသးသည္။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ မင္းႀကီးထံ၌ ခစား ထမ္းရြက္ပါလိမ့္မည္" ဟု ေလွ်ာက္၏။

မင္းႀကီးက မေစာင့္ႏိုင္။ ထပ္မံ၍ ေတာင္းခံျပန္၏။ သူေဌးႀကီးလည္း မျငင္းဆန္သာဘဲ မေဟာသဓာကို နန္းေတာ္၌ ထားခဲ့ရ၏။ သြားခါနီးတြင္ သားကို ရင္ခြင္၌ထားလ်က္ "ခ်စ္သား၊ သတိျဖင့္ ခစားပါေလ" ဟု မွာၾကား၏။ မေဟာသဓာကလည္း ဖခင္ကို ရိုေသစြာ ရွိခိုးလ်က္ "မစိုးရိမ္၊ မေၾကာင့္ၾကပါလင့္" ဟု ႏွစ္သိမ့္စကား ျပန္ၾကား၏။

သူေဌးႀကီး ျပန္သြားေသာအခါ မင္းႀကီးက မေဟာသဓာအား "ခ်စ္သား၊ အတြင္း၌ ေန၍ ခစားမည္ေလာ၊ အျပင္၌ေန၍ ခစားမည္ေလာ" ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
မေဟာသဓာက "အကြ်ႏ္ုပ္မွာ ဖြားဖက္တစ္ေထာင္ႏွင့္တကြ အၿခံအရံ မ်ားလွပါသည္။ အျပင္၌ေန၍သာ ခစားပါမည္" ဟု ေလွ်ာက္တင္၏။

ထိုအခါမင္းႀကီးသည္ မေဟာသဓာအား သင့္ေလ်ာ္ေသာ ေနအိမ္ကိုေပး၏။ အၿခံအရံမ်ားအတြက္လည္း ေနအိမ္မ်ားေပး၏။ ထိုအခါမွစ၍ မေဟာသဓာသည္ ေန႔စဥ္ပင္ မင္းႀကီးကို ခစားရေလသည္။

(မေဟာသဓာဇာတ္ အပိုင္း-၁၃ "ေရကန္ထဲမွ ပတၱျမားေရာင္" ဆက္တင္ပါမည္)