ရထားခိုးမႈ
တစ္ေန႔သ၌ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ ျမင္းရထားေမာင္းလ်က္ ထြက္လာသည္။ ထိုစဥ္ သိၾကားမင္းသည္ 'သုခမိန္ မေဟာသဓာ၏ ပညာဂုဏ္ကို ထင္ရွားသိေစအံ့' ဟု ႀကံရြယ္ကာ လူ႔ျပည္သို႔ ဆင္းလာသည္။ လူေယာင္ဖန္ဆင္း၍ ရထားေနာက္စြန္းကို ကိုင္လ်က္ လိုက္လာသည္။
တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရထားရွင္လည္း ရထားကို ရပ္တန္႔သည္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရန္ ရထားမွ ေခတၱဆင္းသြားသည္။ ထိုအခါ သိၾကားမင္းသည္ ရထားကို ေမာင္းႏွင္ထြက္ေျပးေလသည္။
ရထားရွင္လည္း သိၾကားမင္းမွန္း မသိ။ ခိုးသူဟု ထင္မွတ္သည္။ "အခ်င္း ရပ္ေလာ့၊ ရပ္ေလာ့" ဟု ဆို၍ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္သည္။ မီေသာအခါ "သင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရထားကို ခိုးယူ ေျပးသနည္း" ဟု ဆို၏။ သိၾကားမင္းကလည္း "ဤ ရထားကား ငါ့ရထားတည္း။ သင့္ရထား မဟုတ္" ဟု ဆို၏။
ဤသို႔ အျငင္းအခံု ျဖစ္ၾကရာ လူအမ်ား ဝန္းရံလာၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ မေဟာသဓာထံ ေရာက္လာၾကသည္။ မေဟာသဓာသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ရႈေသာအခါ ရထားေမာင္းေျပးသူသည္ အေၾကာက္အရြ႕ံမရွိ။ မ်က္ေတာင္လည္း မခတ္။ သိၾကားမင္း လူေယာင္ဖန္ဆင္းလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထင္ရွားေအာင္ တရားဆံုးျဖတ္မည္ဟု ႀကံရြယ္ကာ "အခ်င္းတို႔၊ သင္တို႔ရထားကို ငါ၏ လူတစ္ေယာက္အား ေမာင္းႏွင္ေစမည္။ သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရထားေနာက္ၿမီးကို တစ္ဖက္စီ ကိုင္ဆြဲ၍ လိုက္ၾကေလာ့။ ရထားကို မလႊတ္လွ်င္ ရထားရွင္ ျဖစ္ေစ" ဟု ဆို၏။
ထို႔ေနာက္ လုလင္တစ္ေယာက္အား ရထားကို အျပင္းေမာင္းႏွင္ေစသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ရထားေနာက္ၿမီးကို ဆြဲ၍ လိုက္ေစသည္။
အတန္ၾကာ ေမာင္းႏွင္ေသာ္ ရထားရွင္သည္ လူသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာပန္းလာသည္။ ၾကာရွည္ မတတ္ႏိုင္။ ရထားကို လက္လႊတ္လိုက္ရသည္။ သိၾကားမင္းမူကား မေမာမပန္း၊ ရထားႏွင့္ တစ္ပါတည္း ပါသြားသည္။ ရထားရပ္မွသာ ရပ္ေလသည္။
ထိုအခါ မေဟာသဓာက ပရိသတ္အေပါင္းအား "အခ်င္းတို႔၊ ေမာပန္းသျဖင့္ ရထားကို လက္လႊတ္လိုက္ရသူသည္ ရထားရွင္ျဖစ္သည္။ ရထားေနာက္ အစဥ္လိုက္ႏိုင္သူကား လူသားမဟုတ္။ ေမာပန္းျခင္းလည္း မရွိ။ ေခြ်းတစ္စက္မွ်လည္း မထြက္။ ထြက္သက္ ဝင္သက္လည္း မရွဴ။ အေၾကာက္အရြ႕ံလည္း မရွိ။ မ်က္ေတာင္လည္း မခတ္။ သိၾကားနတ္ စင္စစ္ ျဖစ္သည္" ဟု ရွင္းလင္း ေျပာျပ၏။
သိၾကားမင္းကလည္း ဝန္ခံ၏။ "သုခမိန္၊ ငါသည္ သိၾကားမင္းမွန္ေပသည္။ သင္၏ ပညာကို ထင္ရွားေစလို၍ ဤသို႔ျပဳသည္" ဟု ဆို၏။
မေဟာသဓာက "သိၾကားမင္း၊ ေနာင္ကို ဤသို႔ မျပဳပါႏွင့္" ဟူ၍ ဆိုဆံုးမ၏။ သိၾကားမင္းလည္း သိၾကားအသြင္ျပ၍ ေကာင္းကင္၌ ရပ္၏။ "မေဟာသဓာသုခမိန္သည္ တရားကို ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ေပသည္ တကား" ဟု ေကာင္းခ်ီးေပး၍ နတ္ျပည္သို႔ ျပန္ႂကြသြားေလသည္။
အျဖစ္ထူးလွသျဖင့္ မင္းႀကီး ေစလႊတ္ထားေသာ အမတ္သည္ ဤအႀကိမ္တြင္ စာျဖင့္ မေလွ်ာက္တင္။ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီးထံ ကိုယ္တိုင္သြား၍ ေလွ်ာက္တင္သည္။ မင္းႀကီးလည္း မေဟာသဓာကို ေခၚယူေတာ္မူရန္ ေသနကအမတ္ႀကီးကို တိုင္ပင္ျပန္သည္။ ေသနကအမတ္ႀကီးက ယခင္နည္းအတိုင္းပင္ တားျမစ္ျပန္သည္။ မင္းႀကီးလည္း "ထပ္မံစံုစမ္းပါဦး" ဟူ၍ အမတ္ကို ေစရျပန္ေလသည္။
(မေဟာသဓာဇာတ္ အပိုင္း-၁၀ "ဘုရင္ ပညာစမ္းခန္း" ဆက္တင္ပါမည္)
တစ္ေန႔သ၌ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ ျမင္းရထားေမာင္းလ်က္ ထြက္လာသည္။ ထိုစဥ္ သိၾကားမင္းသည္ 'သုခမိန္ မေဟာသဓာ၏ ပညာဂုဏ္ကို ထင္ရွားသိေစအံ့' ဟု ႀကံရြယ္ကာ လူ႔ျပည္သို႔ ဆင္းလာသည္။ လူေယာင္ဖန္ဆင္း၍ ရထားေနာက္စြန္းကို ကိုင္လ်က္ လိုက္လာသည္။
တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရထားရွင္လည္း ရထားကို ရပ္တန္႔သည္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရန္ ရထားမွ ေခတၱဆင္းသြားသည္။ ထိုအခါ သိၾကားမင္းသည္ ရထားကို ေမာင္းႏွင္ထြက္ေျပးေလသည္။
ရထားရွင္လည္း သိၾကားမင္းမွန္း မသိ။ ခိုးသူဟု ထင္မွတ္သည္။ "အခ်င္း ရပ္ေလာ့၊ ရပ္ေလာ့" ဟု ဆို၍ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္သည္။ မီေသာအခါ "သင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ရထားကို ခိုးယူ ေျပးသနည္း" ဟု ဆို၏။ သိၾကားမင္းကလည္း "ဤ ရထားကား ငါ့ရထားတည္း။ သင့္ရထား မဟုတ္" ဟု ဆို၏။
ဤသို႔ အျငင္းအခံု ျဖစ္ၾကရာ လူအမ်ား ဝန္းရံလာၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ မေဟာသဓာထံ ေရာက္လာၾကသည္။ မေဟာသဓာသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ရႈေသာအခါ ရထားေမာင္းေျပးသူသည္ အေၾကာက္အရြ႕ံမရွိ။ မ်က္ေတာင္လည္း မခတ္။ သိၾကားမင္း လူေယာင္ဖန္ဆင္းလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထင္ရွားေအာင္ တရားဆံုးျဖတ္မည္ဟု ႀကံရြယ္ကာ "အခ်င္းတို႔၊ သင္တို႔ရထားကို ငါ၏ လူတစ္ေယာက္အား ေမာင္းႏွင္ေစမည္။ သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရထားေနာက္ၿမီးကို တစ္ဖက္စီ ကိုင္ဆြဲ၍ လိုက္ၾကေလာ့။ ရထားကို မလႊတ္လွ်င္ ရထားရွင္ ျဖစ္ေစ" ဟု ဆို၏။
ထို႔ေနာက္ လုလင္တစ္ေယာက္အား ရထားကို အျပင္းေမာင္းႏွင္ေစသည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ရထားေနာက္ၿမီးကို ဆြဲ၍ လိုက္ေစသည္။
အတန္ၾကာ ေမာင္းႏွင္ေသာ္ ရထားရွင္သည္ လူသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာပန္းလာသည္။ ၾကာရွည္ မတတ္ႏိုင္။ ရထားကို လက္လႊတ္လိုက္ရသည္။ သိၾကားမင္းမူကား မေမာမပန္း၊ ရထားႏွင့္ တစ္ပါတည္း ပါသြားသည္။ ရထားရပ္မွသာ ရပ္ေလသည္။
ထိုအခါ မေဟာသဓာက ပရိသတ္အေပါင္းအား "အခ်င္းတို႔၊ ေမာပန္းသျဖင့္ ရထားကို လက္လႊတ္လိုက္ရသူသည္ ရထားရွင္ျဖစ္သည္။ ရထားေနာက္ အစဥ္လိုက္ႏိုင္သူကား လူသားမဟုတ္။ ေမာပန္းျခင္းလည္း မရွိ။ ေခြ်းတစ္စက္မွ်လည္း မထြက္။ ထြက္သက္ ဝင္သက္လည္း မရွဴ။ အေၾကာက္အရြ႕ံလည္း မရွိ။ မ်က္ေတာင္လည္း မခတ္။ သိၾကားနတ္ စင္စစ္ ျဖစ္သည္" ဟု ရွင္းလင္း ေျပာျပ၏။
သိၾကားမင္းကလည္း ဝန္ခံ၏။ "သုခမိန္၊ ငါသည္ သိၾကားမင္းမွန္ေပသည္။ သင္၏ ပညာကို ထင္ရွားေစလို၍ ဤသို႔ျပဳသည္" ဟု ဆို၏။
မေဟာသဓာက "သိၾကားမင္း၊ ေနာင္ကို ဤသို႔ မျပဳပါႏွင့္" ဟူ၍ ဆိုဆံုးမ၏။ သိၾကားမင္းလည္း သိၾကားအသြင္ျပ၍ ေကာင္းကင္၌ ရပ္၏။ "မေဟာသဓာသုခမိန္သည္ တရားကို ေကာင္းစြာ ဆံုးျဖတ္ေပသည္ တကား" ဟု ေကာင္းခ်ီးေပး၍ နတ္ျပည္သို႔ ျပန္ႂကြသြားေလသည္။
အျဖစ္ထူးလွသျဖင့္ မင္းႀကီး ေစလႊတ္ထားေသာ အမတ္သည္ ဤအႀကိမ္တြင္ စာျဖင့္ မေလွ်ာက္တင္။ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းႀကီးထံ ကိုယ္တိုင္သြား၍ ေလွ်ာက္တင္သည္။ မင္းႀကီးလည္း မေဟာသဓာကို ေခၚယူေတာ္မူရန္ ေသနကအမတ္ႀကီးကို တိုင္ပင္ျပန္သည္။ ေသနကအမတ္ႀကီးက ယခင္နည္းအတိုင္းပင္ တားျမစ္ျပန္သည္။ မင္းႀကီးလည္း "ထပ္မံစံုစမ္းပါဦး" ဟူ၍ အမတ္ကို ေစရျပန္ေလသည္။
(မေဟာသဓာဇာတ္ အပိုင္း-၁၀ "ဘုရင္ ပညာစမ္းခန္း" ဆက္တင္ပါမည္)
ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔မွာ ပါတယ္ မေဟာ္သဓာက ဘာ လူမ်ိဳးပါလဲခင္ဗ်ာ....
ReplyDelete