ဤသို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ကလိဂၤတိုင္းသို႔ လွဴလိုက္ေသာအခါ ေစတုတၱရာျပည္သူတို႔သည္
မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အမ်က္ထြက္ၾကသည္။ ခမည္းေတာ္
သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံ သြား၍
"အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင့္သားေတာ္သည္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးထားေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လွဴရပါသနည္း။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိၿပီ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြ်ႏု္ပ္တို႔ေလွ်ာက္တင္သည့္ စကားကို လိုက္နာေတာ္မူပါ။ အကယ္၍ လိုက္နာေတာ္မမူလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔လက္တြင္ ေဘးေတြ႕ေတာ္မူပါလိမ့္မည္" ဟု ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ၾက၏။
သိဥၥည္းမင္းက "သူတစ္ပါးကို ဖ်က္ဆီး ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိ။ မိမိ၏ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုသာ လွဴသည့္သားေတာ္ကို သင္တို႔စကားေၾကာင့္ ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ မႏွင္ထုတ္ႏိုင္။ သတ္လည္း မသတ္ႏိုင္" ဟုဆို၏။
ထိုအခါ ျပည္သူတို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ကို သတ္ရမည္ မဆိုပါ။ သို႔ရာတြင္ တုိင္းျပည္၌ကား မထားႏိုင္။ ျပည္သူတို႔အား ေထာက္ထားညွာတာျခင္း မရွိေသာ အရွင့္သားေတာ္ကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔ ႏွင္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲဝံ့စြာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။
သိဥၥည္းမင္းလည္း ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵကို မဖယ္ရွားႏိုင္။ "အသင္တို႔၏ ဆႏၵကို ငါ လိုက္ေလ်ာပါမည္။ သို႔ရာတြင္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို မိမိ၏သားမယားတို႔အား ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးႏိုင္ရန္ ယခုတစ္ည ေနပါေစဦး။ နက္ျဖန္ခါက်မွ အသင္တို႔ အညီအညြတ္ စုေဝးလ်က္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို ျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ၾကပါ" ဟူ၍ ဆိုသည္။ ျပည္သူတို႔လည္း မင္းႀကီးစကားကို လက္ခံကာ လူစုခြဲ၍ ျပန္သြားၾကေလသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ အမတ္တစ္ေယာက္အား သားေတာ္ထံေစလႊတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္ထားေစသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အမတ္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ ဝမ္းနည္းစိတ္ထိခိုက္ျခင္း မရွိ။ "ငါသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ မ်က္လံုးတုိ႔ကိုပင္ လွဴအ့ံ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ စိန္၊ ေရႊ၊ ဆင္၊ ျမင္း စသည့္ အပ ပစၥည္းတို႔ကား အဘယ္မွာလွ်င္ မလွဴဘဲ ေနႏိုင္အ့ံနည္း။ ယင္းသို႔လွဴသည့္အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုလွ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ၾကပါေစ။ သတ္လွ်င္လည္း သတ္ၾကပါေစ။ အလွဴကိုကား မလွဴဘဲ ေနမည္မဟုတ္" ဟု ရဲဝ့ံစြာဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ျပည္သူတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵအတိုင္း ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္။ သို႔ရာတြင္ မသြားခင္ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးေပးလွဴလိုပါသည္။ နက္ျဖန္တစ္ရက္ အလွဴေပးခြင့္ျပဳရန္ ျပည္သူတို႔ကို ေတာင္းပန္ေပးပါ။ နက္ျဖန္ခါ အလွဴေပးၿပီးလွ်င္ သန္ဘက္ခါ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္" ဟု ဆိုေလ၏။ အမတ္လည္း "ေကာင္းပါၿပီ" ဟု ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း စစ္သူႀကီးအမတ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ "နက္ျဖန္ခါ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးကို ေပးမည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ မိန္းမခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာတို႔ကို လွဴရန္ အသင့္စီစဥ္ပါ။ ထို႔ျပင္ အထူးထူးေသာ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည္တို႔ကိုလည္း လွဴဒါန္းရန္ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ထားပါ" ဟု ေစခိုင္း၏။
ထို႔ေနာက္ မဒၵီေဒဝီအား ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာျပ၏။ သန္ဘက္ခါတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ဝကၤပါေတာင္ရွိရာ ဟိမဝႏၲာေတာႀကီးထဲသို႔ ထြက္သြားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆို၏။
ထိုအခါမဒၵီေဒဝီက "ေမာင္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းသို႔ ထြက္ခြာသြားရမည္ဆိုျခင္းမွာ နည္းလမ္းမက်ပါ။ အရွင္မင္းႀကီး ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ႏွမေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္ပါးမွ တစ္ဖဝါးမခြာ လိုက္ပါမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္ ေကြကြင္း၍ အသက္ရွင္ေနရသျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိပါမည္နည္း။ အရွင္မင္းႀကီး သြားရာေနာက္သို႔ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အတူေခၚ၍ လိုက္ပါပါမည္။ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ေနပါမည္" ဟူ၍ ဆို၏။
သို႔ဆိုရာမွ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေစရန္ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ဟိမဝႏၲာကို ေရာက္ဖူး၊ ျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ ခ်ီးက်ဴး ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
(ေဝႆႏၲရာဇာတ္ အပိုင္း-၄ ဆက္တင္ပါမည္)
"အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင့္သားေတာ္သည္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးထားေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လွဴရပါသနည္း။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိၿပီ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြ်ႏု္ပ္တို႔ေလွ်ာက္တင္သည့္ စကားကို လိုက္နာေတာ္မူပါ။ အကယ္၍ လိုက္နာေတာ္မမူလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔လက္တြင္ ေဘးေတြ႕ေတာ္မူပါလိမ့္မည္" ဟု ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ၾက၏။
သိဥၥည္းမင္းက "သူတစ္ပါးကို ဖ်က္ဆီး ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိ။ မိမိ၏ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုသာ လွဴသည့္သားေတာ္ကို သင္တို႔စကားေၾကာင့္ ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ မႏွင္ထုတ္ႏိုင္။ သတ္လည္း မသတ္ႏိုင္" ဟုဆို၏။
ထိုအခါ ျပည္သူတို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ကို သတ္ရမည္ မဆိုပါ။ သို႔ရာတြင္ တုိင္းျပည္၌ကား မထားႏိုင္။ ျပည္သူတို႔အား ေထာက္ထားညွာတာျခင္း မရွိေသာ အရွင့္သားေတာ္ကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔ ႏွင္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲဝံ့စြာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။
သိဥၥည္းမင္းလည္း ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵကို မဖယ္ရွားႏိုင္။ "အသင္တို႔၏ ဆႏၵကို ငါ လိုက္ေလ်ာပါမည္။ သို႔ရာတြင္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို မိမိ၏သားမယားတို႔အား ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးႏိုင္ရန္ ယခုတစ္ည ေနပါေစဦး။ နက္ျဖန္ခါက်မွ အသင္တို႔ အညီအညြတ္ စုေဝးလ်က္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို ျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ၾကပါ" ဟူ၍ ဆိုသည္။ ျပည္သူတို႔လည္း မင္းႀကီးစကားကို လက္ခံကာ လူစုခြဲ၍ ျပန္သြားၾကေလသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ အမတ္တစ္ေယာက္အား သားေတာ္ထံေစလႊတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္ထားေစသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အမတ္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ ဝမ္းနည္းစိတ္ထိခိုက္ျခင္း မရွိ။ "ငါသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ မ်က္လံုးတုိ႔ကိုပင္ လွဴအ့ံ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ စိန္၊ ေရႊ၊ ဆင္၊ ျမင္း စသည့္ အပ ပစၥည္းတို႔ကား အဘယ္မွာလွ်င္ မလွဴဘဲ ေနႏိုင္အ့ံနည္း။ ယင္းသို႔လွဴသည့္အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုလွ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ၾကပါေစ။ သတ္လွ်င္လည္း သတ္ၾကပါေစ။ အလွဴကိုကား မလွဴဘဲ ေနမည္မဟုတ္" ဟု ရဲဝ့ံစြာဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ျပည္သူတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵအတိုင္း ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္။ သို႔ရာတြင္ မသြားခင္ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးေပးလွဴလိုပါသည္။ နက္ျဖန္တစ္ရက္ အလွဴေပးခြင့္ျပဳရန္ ျပည္သူတို႔ကို ေတာင္းပန္ေပးပါ။ နက္ျဖန္ခါ အလွဴေပးၿပီးလွ်င္ သန္ဘက္ခါ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္" ဟု ဆိုေလ၏။ အမတ္လည္း "ေကာင္းပါၿပီ" ဟု ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း စစ္သူႀကီးအမတ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ "နက္ျဖန္ခါ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးကို ေပးမည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ မိန္းမခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာတို႔ကို လွဴရန္ အသင့္စီစဥ္ပါ။ ထို႔ျပင္ အထူးထူးေသာ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည္တို႔ကိုလည္း လွဴဒါန္းရန္ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ထားပါ" ဟု ေစခိုင္း၏။
ထို႔ေနာက္ မဒၵီေဒဝီအား ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာျပ၏။ သန္ဘက္ခါတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ဝကၤပါေတာင္ရွိရာ ဟိမဝႏၲာေတာႀကီးထဲသို႔ ထြက္သြားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆို၏။
ထိုအခါမဒၵီေဒဝီက "ေမာင္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းသို႔ ထြက္ခြာသြားရမည္ဆိုျခင္းမွာ နည္းလမ္းမက်ပါ။ အရွင္မင္းႀကီး ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ႏွမေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္ပါးမွ တစ္ဖဝါးမခြာ လိုက္ပါမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္ ေကြကြင္း၍ အသက္ရွင္ေနရသျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိပါမည္နည္း။ အရွင္မင္းႀကီး သြားရာေနာက္သို႔ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အတူေခၚ၍ လိုက္ပါပါမည္။ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ေနပါမည္" ဟူ၍ ဆို၏။
သို႔ဆိုရာမွ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေစရန္ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ဟိမဝႏၲာကို ေရာက္ဖူး၊ ျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ ခ်ီးက်ဴး ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
(ေဝႆႏၲရာဇာတ္ အပိုင္း-၄ ဆက္တင္ပါမည္)
No comments:
Post a Comment