လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ဟူေသာ သမၸတၱိသုံးမ်ဳိး၏ ျဖစ္ေၾကာင္း
ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳကုိ အယ-ဟုပါဠိလုိ ေခၚသည္။
(တိ၀ိဓသမၸတၱိေယာ အယႏၱိ ဂစၦႏၱိ ပ၀တၱႏၱိ ဧေတနာတိ အေယာ-ကုိ ဘာသာျပန္ျခင္းျဖစ္သည္)။
အယေတာ+အပဂေတာ အပါေယာ၊ ေကာင္းမွဳမွကင္းေသာ (ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳတုိ
့ကုိျပဳခြင့္မ်ားစြာ မရ၊ အကုသုိလ္ေတြသာ မ်ားျပားလွေသာ) ဘုံဌာနကုိ
အပါယ-အပါယ္ဘုံဟု ေခၚသည္။
အပါယ္ေလးဘုံဟူသည္ (၁) ငရဲ၊ (၂) တိရိစၦာန္ (၃) ၿပိတၱာ (၄) အသုရကာယ္ဟု
ေလးမ်ဳိးရွိသည္။
*ငရဲခန္း*
ခ်မ္းသာသုခ နည္းနည္းမွ် မရွိေသာေၾကာင့္ နိရယ-နိရဲ- ငရဲ-ဟုေခၚေ၀ၚၾကသည္။
ထုိငရဲကား သဥၹိဳ၀္း ကာဠ သံဃာတႏွင့္ ေရာရု၀ႏွစ္ တာပန္ႏွစ္ တြက္စစ္ အ၀ီစိ-
ဟုရွစ္ထပ္ရွိ၏။ ယူဇနာ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထုရွိေသာ ဤေျမႀကီး၀ယ္ ေအာက္
တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းမွာ ေက်ာက္ေျမျဖစ္၍ အထက္ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းသာလွ်င္
ပကတိေျမသား ျဖစ္သတဲ့။ အထက္ေျမသားအတြင္း၌ ထုိငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ တည္ရွိေနရကား
တထပ္ႏွင့္ တထပ္အကြာေ၀း မွာ (တသိန္းႏွစ္ေသာင္းကုိ ရွစ္ျဖင့္စား၍) ယူဇနာ
တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္စီကြာေ၀းသတဲ့။
ဆုိလုိရင္ကား လူ ့ျပည္မွ ယူဇနာ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ေ၀းေသာ အရပ္၌ သဥၹိဳ၀္း
ငရဲတည္ရွိ၏။
ထုိေနာက္ ယူဇနာ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ေ၀းေသာ အရပ္၌ ကာဠသုတ္ ငရဲတည္ရွိ၏။
ဤသုိ ့စသည္ျဖင့္ တစ္ထပ္ႏွင့္ တစ္ထပ္ ယူဇနာ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္စီေ၀းသည္ ဟူလုိ။
*ယမမင္း*
စာတုမဟာရာဇ္နတ္တုိ ့တြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ေ၀မာနိကၿပိတၱာမင္းကုိပင္ ယမမင္း
ဟုေခၚ၏။ တခါတရံ နတ္စည္းစိမ္ခံစား၍ တစ္ခါတေလမွာမူ မေကာင္းမွဳကံအက်ိဳးကုိ
(ရုိးရိုးၿပိတၱာမ်ားကဲ့သုိ) ခံစားရရွာေသး၏။ ထုိယမင္းကား တစ္ေယာက္သာမက
အမ်ားအျပား ပင္ရွိေလသည္။ လူ ့ဘုံ၌ အစုိးရမ်ား ရုံးထုိင္သလုိ ယမမင္းမ်ားလည္း
ငရဲဘုံ၏ တံခါးေလးဖက္ ၌ရုံးစုိက္ၾကၿပီးလွ်င္
ငရဲသုိ ့ေရာက္လာေသာ သူမ်ားကုိ စစ္ေဆးေမးျမန္းၾက၏။ သုိ ့ေသာ္ ငရဲသုိ
့ေရာက္လာေသာသူတုိင္း အစစ္ေဆးခံရသည္မဟုတ္။ အကုသုိလ္ႀကီး၍ ျပစ္မႈထင္ရွား သူတုိ
့မွာ တခါတည္း ငရဲသုိ ့ က်ကုန္၏။ အကုသုိလ္နည္းပါး သူမ်ားအတြက္ လြတ္လုိလြတ္ ျငား
အေနအားျဖင့္ ယမမင္းထံ အစစ္ေဆးခံခြင္ ရၾကေပသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ယမမင္း၏
စစ္ေဆးမႈမွာ အျပစ္ရွာလုိ၍ မဟုတ္၊
လြတ္သင့္က လြတ္ခြင့္ရေစလုိေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
*ငရဲထိန္း*
ဤငရဲထိန္းမ်ားလည္း စတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ဳိး အပါအ၀င္ နတ္ဘီလူး နတ္ရကၡိဳသ္မ်ားတည္း။
ထုိငရဲထိန္းမ်ား၏ အလုပ္ကား အနည္းငယ္ေသာ အကုသုိလ္ျဖင့္ က်ေရာက္လာေသာ သူမ်ားကုိ
ယမမင္းထံသုိ ့ပုိ ့ျခင္း၊
ငရဲသုိ ့ေရာက္ၿပီးသူမ်ားကုိ လက္မရြံ ့အာဏာသားတုိ ့ကဲ့သုိ ့ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ
သတ္ပုတ္ရုိက္နက္ျခင္း ပင္တည္း။
ငရဲမီးစေသာ အႏၱရာယ္တုိ ့လည္း ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာ ကမၼပစၥယဥတုဇရုပ္မ်ား ျဖစ္ၾကရကား
ငရဲခံရမည့္ သူမ်ား၌သာ
ပူေလာင္ ၍ ထုိငရဲထိန္းတုိ ့၌ မပူေလာင္ေခ်။
*ယမင္းစစ္တမ္း*
အမ်ားၾကားဖူးနား၀ရွိေအာင္ ေဒ၀ဒူတသုတ္ပါဠိေတာ္လာ ယမမင္း၏ စစ္တမ္းကုိ
အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွ်ျပဦးမည္။
လူ ့ျပည္မွာ ရွိေနေသာ (၁) ကေလး (၂) သူအုိ (၃) သူနာ (၄) သူေသ (၅) အက်ဥ္းသမား
ဤငါးဦးသားကုိ ယမမင္း
ေစလႊတ္အပ္ေသာ တမန္ေတာ္ႏွင့္ အလားတူေသာေၾကာင့္ ေဒ၀ဒူတ-ဟုေခၚေ၀ၚရသည္။
(ေဒ၀-ယမမင္း၊ ဒူတ-တမန္းေတာ္)။
ယမမင္းသည္ မိမိထံေမွာက္သုိ ့ေရာက္လာေသာ ငရဲသားမ်ားကုိ ေဒ၀ဒူတ ငါးမ်ဳိးကုိ
ေဖၚျပလ်က္ စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္။
ယမမင္း။ ။ ေမာင္မင္း- လူ ့ျပည္မွာတုန္းက က်င္းႀကီး က်င္ငယ္ကုိိပင္
မသုတ္သင္နိဳင္ပဲ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ထဲ၌ လူးကာလွိမ့္ကာ ေနရရွာေသာ ကေလးမ်ားကုိ မေတြ
့ဘူးခဲ့ဘူးလား?
ငရဲသား။ ။ ေတြ ့ခဲ့ဘူးပါသည္ဘုရား
ယမမင္း။ ။ မိမိကုိယ္တုိင္ နားလည္ေသာအရြယ္သုိ ့ေရာက္တဲ့အခါ ထုိကေလးမ်ားကုိ
ၾကည့္ရႈ ့၍ ငါသည္ ဘာမွနားမလည္ရွာေသာ ယခုလုိ ကေလးသူငယ္ျဖစ္ဖုိ ့ရာ ေနာင္အခါ
ပဋိသေႏၶ ေနရဦးမည္။ ပဋိသေႏၶေနျခင္းသေဘာကုိ မလြန္ေျမာက္နိဳင္ေသးပါတကား။ ယခုႏွယ္က
ကုိယ္ႏွဳတ္ စိတ္မ်ားကုိ ေစာင့္စည္းလ်က္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေနမွေတာ္မည္-ဟု
အၾကံအစည္းမ်ား မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား ေမာင္မင္း။
ငရဲသား။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့သည့္အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ စိတ္မ၀င္စားမိခဲ့ပါ။
ယမမင္း။ ။ ေမာင္မင္း- မေကာင္းမႈကုိ ေဆြးမ်ဳိး ဉာတကာ ဆရာမိဘ စသူတုိ ့က
ျပဳေပးၾကသည္ မဟုတ္။ ေမာင္မင္း ကုိယ္တုိင္ ျပဳခဲ့သမွ် အျပစ္ဒဏ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့သူတုိ
့ထုံးစံ အတုိင္း ေမာင္မင္း ခံရေခ်ေတာ့မည္။
ယမမင္းအား အမွ်ေ၀ရက်ဳိး။ ။ ဤနည္းအတုိင္း သူအုိကုိ ညႊန္ျပ၍ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္ေမး၏။
သူနာကုိ ညႊန္ျပ၍ တတိယတစ္ႀကိမ္ ေမး၏။ သူေသကုိညႊန္၍ စတုတၳ တစ္ႀကိမ္၊
အက်ဥ္းသမားကုိ ညႊန္၍ ပဥၥမ တစ္ႀကိမ္ ေမး၏။ ငါးႀကိမ္တုိင္းေအာင္ ေမး၍
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ကုိ သတိမရေသးလွ်င္ ယမမင္းကုိတုိင္ ထုိသူ၏ ကုသုိလ္ျပဳစဥ္က
မိမိအား အမွ်ေ၀ဖူးသလား ဟုစဥ္းစား၏။ စဥ္းစား၍ ရလွ်င္ ထုိကုသိုလ္ကုိ ေဖၚ၍ ျဖစ္ေစ၊
မိမိက ဘာသာသတိရ၍ ျဖစ္ေစ ကုသုိလ္ကုိ သတိရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ငရဲမွလြတ္ေျမာက္၍
နတ္ျပည္ေရာက္သူမ်ားလည္း အမ်ားပင္။ ထုိေနရာမ်ဳိးက်မွ မိမိကုသုိလ္မ်ား
အားထားရေၾကာင္း ထင္ရွာသည္။ ယမမင္း စဥ္းစား၍ မရေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ေနရေတာ့၏။ ထုိအခါ
ငရဲသားကုိ ငရဲထိန္းတုိ ့ယူေဆာင္ လ်က္ အမ်ဳိးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ၾကေလေတာ့သည္၊။
(ထုိ ့ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ျပဳေသာအခါ ယမမင္းအား အမွ်ေ၀သင့္သည္)၊
တိရိစၦာန္ဘုံ။ ။ တိေရာ အဥၥႏၱီတိ တိရစၦာနာ- ဖီလာ၊ အလ်ားလုိက္သြားတက္ေသာေၾကာင္း၊
တိရိစၦာန္ေခၚသည္။ လူနတ္တုိ ့ကဲ့သုိ ့မတ္မတ္မသြားဘဲ အလ်ားလုိက္တက္ေသာ
သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို ့အတြက္ ဘုံသီးျခားမရွိ။ တိရိစၦာန္အမ်ားစု
စုေ၀းေနထုိင္ရာ အရပ္ကုိပင္ တိရိစၦာန္ဘုံ-ဟု ေခၚစမွတ္ျပဳရသည္။
ထုိတိရိစၦာန္မ်ားကား ကုန္း၌ေနေသာ သားေကာင္အမ်ဳိးမ်ိဳး ငွက္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျမြစေသာ
သတၱ၀ါးမ်ားႏွင့္ ေရ၌ေနေသာ ငါးလိပ္စေသာ သတၱ၀ါမ်ားတည္း။
ၿပိတၱာဘုံ။ ။ သုခသမုႆယေတာ ပက႒ံ ဧႏၱီတိ ေပတာ- သုခအေပါင္းမွ ေ၀းေသာအရပ္သုိ ့
ေရာက္ေသာသတၱ၀ါမ်ားကုိ ၿပိတၱာ-ဟုေခၚသည္။ ဘုံသီးျခားမရွိ။ ၿပိတၱာတုိ ့
ေနရာျဖစ္ေသာ ေတာ၊ ေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ သုႆာန္စေသာ အရပ္မ်ားကုိပင္
ၿပိတၱာဘုံ-ဟုေခၚရသည္။ ဤၿပိတၱာမ်ားကား တေစၦ၊ မွင္စာ၊ သူရဲ၊ ဘီးလူမွ
စ၍အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မစားရ မေသာက္ရ အခ်ဳိ ့မွာ လူမ်ား၏
ထမင္းလုံး၊ ဟင္းေပါက္၊ သလိပ္၊ ခြ်ဲ၊ တံေထြး၊ မစင္ စသည္တုိ ့ကုိသာစားေသာက္ရသည္။
အသုရကာယ္။ ။ အသုရာဟူသည္ ၿပိတၱာမ်ဳိးပင္ ျဖစ္၏။ အသုရာအေပါင္း၏ ေနရာအရပ္ကုိ ပင္
အသုရကာယ္ဘုံဟု ေခၚသည္။ ထုိအသုရာတုိ ့သည္၊ သမုဒၵရာ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း စသည္၌ ေနတက္ၾက၏။
အင္မတန္ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ ့အသုရာတုိ ့မွာ ဘုရားႏွစ္
ဆူ သုံးဆူ ပြင့္ေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္မွ် မစား မေသာက္ၾကရေလကုန္။
အသုရာအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ။ ဤၿပိတၱာအသုရာအျပင္ အသုရာအမည္ရေသာ အျခားအမ်ိဳးအစား
လည္းရွိေသး၏။ (၁) ျမင္းမုိရ္ေတာင္ေအာက္၌ ေနေသာ နတ္မ်ား၊ (၂)
ဘုမၼစုိးနတ္ႀကီးမ်ား
ကုိမွီခုိကပ္ရပ္လ်က္ ဣဒၶိပါဒ္ႏုံ ့နဲ ့လွေသာ နတ္ကေလးမ်ား၊ (၃) တစ္ခါတစ္ခါ
နတ္ကဲ့သုိ ့ စည္းစိမ္ခံစား၍ တစ္ခါ တစ္ခါ ၿပိတၱာကဲ့သုိ ့ ဒုကၡခံရေသာ
ေ၀မာနိကၿပိတၱာမ်ား၊ (၄) ေလာကႏၱရိတ္ငရဲမ်ား။
*အရွင္နာယကာလကၤာရ*
ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳကုိ အယ-ဟုပါဠိလုိ ေခၚသည္။
(တိ၀ိဓသမၸတၱိေယာ အယႏၱိ ဂစၦႏၱိ ပ၀တၱႏၱိ ဧေတနာတိ အေယာ-ကုိ ဘာသာျပန္ျခင္းျဖစ္သည္)။
အယေတာ+အပဂေတာ အပါေယာ၊ ေကာင္းမွဳမွကင္းေသာ (ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳတုိ
့ကုိျပဳခြင့္မ်ားစြာ မရ၊ အကုသုိလ္ေတြသာ မ်ားျပားလွေသာ) ဘုံဌာနကုိ
အပါယ-အပါယ္ဘုံဟု ေခၚသည္။
အပါယ္ေလးဘုံဟူသည္ (၁) ငရဲ၊ (၂) တိရိစၦာန္ (၃) ၿပိတၱာ (၄) အသုရကာယ္ဟု
ေလးမ်ဳိးရွိသည္။
*ငရဲခန္း*
ခ်မ္းသာသုခ နည္းနည္းမွ် မရွိေသာေၾကာင့္ နိရယ-နိရဲ- ငရဲ-ဟုေခၚေ၀ၚၾကသည္။
ထုိငရဲကား သဥၹိဳ၀္း ကာဠ သံဃာတႏွင့္ ေရာရု၀ႏွစ္ တာပန္ႏွစ္ တြက္စစ္ အ၀ီစိ-
ဟုရွစ္ထပ္ရွိ၏။ ယူဇနာ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထုရွိေသာ ဤေျမႀကီး၀ယ္ ေအာက္
တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းမွာ ေက်ာက္ေျမျဖစ္၍ အထက္ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းသာလွ်င္
ပကတိေျမသား ျဖစ္သတဲ့။ အထက္ေျမသားအတြင္း၌ ထုိငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ တည္ရွိေနရကား
တထပ္ႏွင့္ တထပ္အကြာေ၀း မွာ (တသိန္းႏွစ္ေသာင္းကုိ ရွစ္ျဖင့္စား၍) ယူဇနာ
တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္စီကြာေ၀းသတဲ့။
ဆုိလုိရင္ကား လူ ့ျပည္မွ ယူဇနာ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ေ၀းေသာ အရပ္၌ သဥၹိဳ၀္း
ငရဲတည္ရွိ၏။
ထုိေနာက္ ယူဇနာ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ေ၀းေသာ အရပ္၌ ကာဠသုတ္ ငရဲတည္ရွိ၏။
ဤသုိ ့စသည္ျဖင့္ တစ္ထပ္ႏွင့္ တစ္ထပ္ ယူဇနာ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္စီေ၀းသည္ ဟူလုိ။
*ယမမင္း*
စာတုမဟာရာဇ္နတ္တုိ ့တြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ေ၀မာနိကၿပိတၱာမင္းကုိပင္ ယမမင္း
ဟုေခၚ၏။ တခါတရံ နတ္စည္းစိမ္ခံစား၍ တစ္ခါတေလမွာမူ မေကာင္းမွဳကံအက်ိဳးကုိ
(ရုိးရိုးၿပိတၱာမ်ားကဲ့သုိ) ခံစားရရွာေသး၏။ ထုိယမင္းကား တစ္ေယာက္သာမက
အမ်ားအျပား ပင္ရွိေလသည္။ လူ ့ဘုံ၌ အစုိးရမ်ား ရုံးထုိင္သလုိ ယမမင္းမ်ားလည္း
ငရဲဘုံ၏ တံခါးေလးဖက္ ၌ရုံးစုိက္ၾကၿပီးလွ်င္
ငရဲသုိ ့ေရာက္လာေသာ သူမ်ားကုိ စစ္ေဆးေမးျမန္းၾက၏။ သုိ ့ေသာ္ ငရဲသုိ
့ေရာက္လာေသာသူတုိင္း အစစ္ေဆးခံရသည္မဟုတ္။ အကုသုိလ္ႀကီး၍ ျပစ္မႈထင္ရွား သူတုိ
့မွာ တခါတည္း ငရဲသုိ ့ က်ကုန္၏။ အကုသုိလ္နည္းပါး သူမ်ားအတြက္ လြတ္လုိလြတ္ ျငား
အေနအားျဖင့္ ယမမင္းထံ အစစ္ေဆးခံခြင္ ရၾကေပသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္ ယမမင္း၏
စစ္ေဆးမႈမွာ အျပစ္ရွာလုိ၍ မဟုတ္၊
လြတ္သင့္က လြတ္ခြင့္ရေစလုိေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
*ငရဲထိန္း*
ဤငရဲထိန္းမ်ားလည္း စတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ဳိး အပါအ၀င္ နတ္ဘီလူး နတ္ရကၡိဳသ္မ်ားတည္း။
ထုိငရဲထိန္းမ်ား၏ အလုပ္ကား အနည္းငယ္ေသာ အကုသုိလ္ျဖင့္ က်ေရာက္လာေသာ သူမ်ားကုိ
ယမမင္းထံသုိ ့ပုိ ့ျခင္း၊
ငရဲသုိ ့ေရာက္ၿပီးသူမ်ားကုိ လက္မရြံ ့အာဏာသားတုိ ့ကဲ့သုိ ့ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ
သတ္ပုတ္ရုိက္နက္ျခင္း ပင္တည္း။
ငရဲမီးစေသာ အႏၱရာယ္တုိ ့လည္း ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရေသာ ကမၼပစၥယဥတုဇရုပ္မ်ား ျဖစ္ၾကရကား
ငရဲခံရမည့္ သူမ်ား၌သာ
ပူေလာင္ ၍ ထုိငရဲထိန္းတုိ ့၌ မပူေလာင္ေခ်။
*ယမင္းစစ္တမ္း*
အမ်ားၾကားဖူးနား၀ရွိေအာင္ ေဒ၀ဒူတသုတ္ပါဠိေတာ္လာ ယမမင္း၏ စစ္တမ္းကုိ
အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွ်ျပဦးမည္။
လူ ့ျပည္မွာ ရွိေနေသာ (၁) ကေလး (၂) သူအုိ (၃) သူနာ (၄) သူေသ (၅) အက်ဥ္းသမား
ဤငါးဦးသားကုိ ယမမင္း
ေစလႊတ္အပ္ေသာ တမန္ေတာ္ႏွင့္ အလားတူေသာေၾကာင့္ ေဒ၀ဒူတ-ဟုေခၚေ၀ၚရသည္။
(ေဒ၀-ယမမင္း၊ ဒူတ-တမန္းေတာ္)။
ယမမင္းသည္ မိမိထံေမွာက္သုိ ့ေရာက္လာေသာ ငရဲသားမ်ားကုိ ေဒ၀ဒူတ ငါးမ်ဳိးကုိ
ေဖၚျပလ်က္ စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္။
ယမမင္း။ ။ ေမာင္မင္း- လူ ့ျပည္မွာတုန္းက က်င္းႀကီး က်င္ငယ္ကုိိပင္
မသုတ္သင္နိဳင္ပဲ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ထဲ၌ လူးကာလွိမ့္ကာ ေနရရွာေသာ ကေလးမ်ားကုိ မေတြ
့ဘူးခဲ့ဘူးလား?
ငရဲသား။ ။ ေတြ ့ခဲ့ဘူးပါသည္ဘုရား
ယမမင္း။ ။ မိမိကုိယ္တုိင္ နားလည္ေသာအရြယ္သုိ ့ေရာက္တဲ့အခါ ထုိကေလးမ်ားကုိ
ၾကည့္ရႈ ့၍ ငါသည္ ဘာမွနားမလည္ရွာေသာ ယခုလုိ ကေလးသူငယ္ျဖစ္ဖုိ ့ရာ ေနာင္အခါ
ပဋိသေႏၶ ေနရဦးမည္။ ပဋိသေႏၶေနျခင္းသေဘာကုိ မလြန္ေျမာက္နိဳင္ေသးပါတကား။ ယခုႏွယ္က
ကုိယ္ႏွဳတ္ စိတ္မ်ားကုိ ေစာင့္စည္းလ်က္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေနမွေတာ္မည္-ဟု
အၾကံအစည္းမ်ား မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား ေမာင္မင္း။
ငရဲသား။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့သည့္အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ စိတ္မ၀င္စားမိခဲ့ပါ။
ယမမင္း။ ။ ေမာင္မင္း- မေကာင္းမႈကုိ ေဆြးမ်ဳိး ဉာတကာ ဆရာမိဘ စသူတုိ ့က
ျပဳေပးၾကသည္ မဟုတ္။ ေမာင္မင္း ကုိယ္တုိင္ ျပဳခဲ့သမွ် အျပစ္ဒဏ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့သူတုိ
့ထုံးစံ အတုိင္း ေမာင္မင္း ခံရေခ်ေတာ့မည္။
ယမမင္းအား အမွ်ေ၀ရက်ဳိး။ ။ ဤနည္းအတုိင္း သူအုိကုိ ညႊန္ျပ၍ ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္ေမး၏။
သူနာကုိ ညႊန္ျပ၍ တတိယတစ္ႀကိမ္ ေမး၏။ သူေသကုိညႊန္၍ စတုတၳ တစ္ႀကိမ္၊
အက်ဥ္းသမားကုိ ညႊန္၍ ပဥၥမ တစ္ႀကိမ္ ေမး၏။ ငါးႀကိမ္တုိင္းေအာင္ ေမး၍
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ကုိ သတိမရေသးလွ်င္ ယမမင္းကုိတုိင္ ထုိသူ၏ ကုသုိလ္ျပဳစဥ္က
မိမိအား အမွ်ေ၀ဖူးသလား ဟုစဥ္းစား၏။ စဥ္းစား၍ ရလွ်င္ ထုိကုသိုလ္ကုိ ေဖၚ၍ ျဖစ္ေစ၊
မိမိက ဘာသာသတိရ၍ ျဖစ္ေစ ကုသုိလ္ကုိ သတိရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ငရဲမွလြတ္ေျမာက္၍
နတ္ျပည္ေရာက္သူမ်ားလည္း အမ်ားပင္။ ထုိေနရာမ်ဳိးက်မွ မိမိကုသုိလ္မ်ား
အားထားရေၾကာင္း ထင္ရွာသည္။ ယမမင္း စဥ္းစား၍ မရေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ေနရေတာ့၏။ ထုိအခါ
ငရဲသားကုိ ငရဲထိန္းတုိ ့ယူေဆာင္ လ်က္ အမ်ဳိးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ၾကေလေတာ့သည္၊။
(ထုိ ့ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ျပဳေသာအခါ ယမမင္းအား အမွ်ေ၀သင့္သည္)၊
တိရိစၦာန္ဘုံ။ ။ တိေရာ အဥၥႏၱီတိ တိရစၦာနာ- ဖီလာ၊ အလ်ားလုိက္သြားတက္ေသာေၾကာင္း၊
တိရိစၦာန္ေခၚသည္။ လူနတ္တုိ ့ကဲ့သုိ ့မတ္မတ္မသြားဘဲ အလ်ားလုိက္တက္ေသာ
သတၱ၀ါမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို ့အတြက္ ဘုံသီးျခားမရွိ။ တိရိစၦာန္အမ်ားစု
စုေ၀းေနထုိင္ရာ အရပ္ကုိပင္ တိရိစၦာန္ဘုံ-ဟု ေခၚစမွတ္ျပဳရသည္။
ထုိတိရိစၦာန္မ်ားကား ကုန္း၌ေနေသာ သားေကာင္အမ်ဳိးမ်ိဳး ငွက္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျမြစေသာ
သတၱ၀ါးမ်ားႏွင့္ ေရ၌ေနေသာ ငါးလိပ္စေသာ သတၱ၀ါမ်ားတည္း။
ၿပိတၱာဘုံ။ ။ သုခသမုႆယေတာ ပက႒ံ ဧႏၱီတိ ေပတာ- သုခအေပါင္းမွ ေ၀းေသာအရပ္သုိ ့
ေရာက္ေသာသတၱ၀ါမ်ားကုိ ၿပိတၱာ-ဟုေခၚသည္။ ဘုံသီးျခားမရွိ။ ၿပိတၱာတုိ ့
ေနရာျဖစ္ေသာ ေတာ၊ ေတာင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္း၊ သုႆာန္စေသာ အရပ္မ်ားကုိပင္
ၿပိတၱာဘုံ-ဟုေခၚရသည္။ ဤၿပိတၱာမ်ားကား တေစၦ၊ မွင္စာ၊ သူရဲ၊ ဘီးလူမွ
စ၍အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မစားရ မေသာက္ရ အခ်ဳိ ့မွာ လူမ်ား၏
ထမင္းလုံး၊ ဟင္းေပါက္၊ သလိပ္၊ ခြ်ဲ၊ တံေထြး၊ မစင္ စသည္တုိ ့ကုိသာစားေသာက္ရသည္။
အသုရကာယ္။ ။ အသုရာဟူသည္ ၿပိတၱာမ်ဳိးပင္ ျဖစ္၏။ အသုရာအေပါင္း၏ ေနရာအရပ္ကုိ ပင္
အသုရကာယ္ဘုံဟု ေခၚသည္။ ထုိအသုရာတုိ ့သည္၊ သမုဒၵရာ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း စသည္၌ ေနတက္ၾက၏။
အင္မတန္ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ ့အသုရာတုိ ့မွာ ဘုရားႏွစ္
ဆူ သုံးဆူ ပြင့္ေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္မွ် မစား မေသာက္ၾကရေလကုန္။
အသုရာအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ။ ဤၿပိတၱာအသုရာအျပင္ အသုရာအမည္ရေသာ အျခားအမ်ိဳးအစား
လည္းရွိေသး၏။ (၁) ျမင္းမုိရ္ေတာင္ေအာက္၌ ေနေသာ နတ္မ်ား၊ (၂)
ဘုမၼစုိးနတ္ႀကီးမ်ား
ကုိမွီခုိကပ္ရပ္လ်က္ ဣဒၶိပါဒ္ႏုံ ့နဲ ့လွေသာ နတ္ကေလးမ်ား၊ (၃) တစ္ခါတစ္ခါ
နတ္ကဲ့သုိ ့ စည္းစိမ္ခံစား၍ တစ္ခါ တစ္ခါ ၿပိတၱာကဲ့သုိ ့ ဒုကၡခံရေသာ
ေ၀မာနိကၿပိတၱာမ်ား၊ (၄) ေလာကႏၱရိတ္ငရဲမ်ား။
*အရွင္နာယကာလကၤာရ*
No comments:
Post a Comment