လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္

*ေလာကၾကီးတြင္ လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္……*
ကိုယ္ႏွင့္အတူရွိေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အစားအေသာက္ေကာင္းမ်ားကို ကိုယ့္အတြက္  အျမဲခ်န္ထားတတ္ၿပီး ရာသီဥတုေအးလွ်င္ အေႏြးထည္ထပ္ဖို႕၊ အျပင္ထြက္လွ်င္ အစစ အရာရာ  သတိႏွင့္ေနဖို႕ ဂရုတစိုက္ အျမဲမွာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအေျပာမ်ားကို ကိုယ္က  နားပူသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္မူ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာကိုခံစားရသည္။ ကိုယ့္မုန္႕ဖိုးလိုေသာ အခ်ိန္လက္ျဖန္႕ေတာင္းလွ်င္ ပိုက္ဆံရွာရသည္မွာ မည္မွ်ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံ၏ တန္ဖိုးကို ေျပာျပတတ္သည္။ ပါးစပ္က တပ်စ္ေတာက္ေတာက္ေရရြတ္ေနေသာ္လည္း လက္က ပိုက္ဆံကမ္းေပး ေနတတ္သည္။  ထိုလူမ်ိဳးကို *မိဘ* ဟုေခၚသည္။

*ေလာကၾကီးတြင္ လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္……*
အမွားအမွန္ ခြဲျခားသိျမင္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမတတ္ၿပီး သားသမီးအရင္းခ်ာကဲ့သို႕  ပဲ့ကိုင္လမ္းညႊန္တတ္သည္။ စည္းကမ္းတြင္ ခ်မွတ္ေပးတတ္ၿပီး ဗဟုသုတမ်ားကို  မွ်ေ၀ေပးတတ္သည္။ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းျခင္းမွာလည္း လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ထိုလူမ်ိဳးကို *ဆရာ* ဟုေခၚသည္။

*ေလာကၾကီးတြင္ လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္……*
တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ႏွင့္ရန္ျဖစ္တတ္ၿပီး စကားႏိုင္လည္းလုတတ္ေသးသည္။ ကိုယ့္ေ၀စုကို  လုစားတတ္ၿပီး မိဘကိုလည္း အတိုင္အေတာလုပ္တတ္ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ကို တစ္ျခားသူမ်ားထက္ ပိုခ်စ္ၿပီး ပိုဂရုစိုက္တတ္သည္။ အေရးၾကံဳပါက ေသြးနီးၾကသည္။ ထိုလူမ်ိဳးကို *ေမာင္ႏွမ* ဟုေခၚသည္။

*ေလာကၾကီးတြင္ လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္……*
မေတြ႕မျမင္ရလွ်င္ လြမ္းေနတတ္ၿပီး ေတြ႕ျပန္လွ်င္ ရင္ေတြခုန္က ဆြံအေနတတ္သည္။
စိတ္ထဲ၊ အေတြးထဲတြင္ အျမဲလႊမ္းမိုးေနတတ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္
အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္လည္း အိပ္မက္ထဲထိ ၾကီးဆိုးေနတတ္သည္။ ကိုယ့္အတြက္ အလွပဆံုးႏွင့္
အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ပန္းသီးေလး တစ္လံုးလိုပင္။
ထိုလူမ်ိဳးကို *ခ်စ္သူ* ဟုေခၚသည္။

*ေလာကၾကီးတြင္ လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္……*
တျခားသူ မသိေသာ ကိုယ္၏ လွိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို သူသိသည္။ ကိုယ္စာမရေသာ အခ်ိန္တြင္
ရွင္းျပတတ္ၿပီး ကိုယ္အမွားလုပ္မိေသာ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ဘက္မွ ရပ္တည္ၿပီး
၀န္ခံေပးတတ္သည္။ အားငယ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ အားေပးတတ္ၿပီး၊ ၀မ္းနည္းေနသည့္
အခ်ိန္မ်ားတြင္ ႏွစ္သိမ့္တတ္သည္။ ကိုယ္အဆင္ေျပလွ်င္ သူ႕ကို ေမ့ေနတတ္ၿပီး
အဆင္မေျပေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကိုယ္ရင္ဖြင့္သမွ်ကို စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္
နားေထာင္ေပးတတ္သည္။ ကိုယ္ႏွင့္အတူရွိေနမည့္ အခ်ိန္မ်ားက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ထပ္ပင္
ၾကာရွည္ခိုင္ၿမဲတတ္သည္။
ထိုလူမ်ိဳးကို *သူငယ္ခ်င္း* ဟုေခၚသည္။

*ေလာကၾကီးတြင္ လူတစ္မ်ိဳးရွိသည္……*
မိဘ၏ ဆိုဆံုးမမွဳႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ ဆရာမ်ား၏
သြန္သင္ဆံုးမ မွဳေအာင္တြင္ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားတတ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ႏွမမ်ား၏
ခ်စ္ခင္မွဳေအာက္တြင္ စည္းလံုးျခင္းေတြ ရယူတတ္လာခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ၏
ၾကင္နာယုယမွဳေအာက္တြင္ အခ်စ္စစ္ကို ရွာေဖြတတ္လာခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏
ကူညီမွဳေအာက္တြင္ ဘ၀၏ တက္လမ္းကို ေရႊးခ်ယ္တတ္လာခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားသည္
ကိုယ့္ဘ၀ထဲသို႕ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လို ၀င္လာၾကသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထြက္သြားၾကသည္။
သူတို႕သည္ ဘ၀ကို အသိဥာဏ္ႏွင့္ ဗဟုသုတ တိုးပြားေအာင္ ကူညီေပးၾကသည္။ ဘ၀ကို
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမ်ားျဖင့္ စိုျပည္ေစခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
လွိဳက္လွိဳက္လဲလဲေျပာဖို႕ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေမ့ေနတတ္သည္။
ထိုလူမ်ိဳးမ်ားမွာ *ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္* ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။