ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်ိဳ႔၏ဘုရားစင္တြင္လည္းေကာင္း၊ ဘုရားရင္ျပင္ အခ်ိဳ႔ေပၚ
တြင္လည္းေကာင္း၊ ယခုအခါေရာက္ရွိေနေသာ သူရႆတီမွာ စင္စစ္အားျဖင္႔ ျဗာဟၼဏဟိႏၵဴ
တို႔လက္ခံထားေသာနတ္သမီးတစ္ပါးသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
သူရႆတီဟူေသာအမည္မွာ သကၠတဘာသာ စကားသရသြတိကိုပါ႒ိမွျပန္ကာ ျမန္မာ
အသံျဖင္႔ေခၚေ၀ၚထားေသာ အမည္းျဖစ္သည္။
သကၠတပုဒ္သရကို သရသ္ႏွင္႔၀တိဟူ၍ ပုဒ္ခြဲႏိုင္သည္။ အခ်ိဳ႔ ပညာရွင္တို႔က သရသ္၌
"သ"သည္အတူတကြျဖစ္ျခင္း၊ "ရသ္"သည္ ေရဟူေသာအနက္ ခ်ိဳျမိန္ျခင္းဟူေသာ အနက္ျဖစ္သည္။
"၀တိ"မွာရွိသည္။ ပိုင္ဆိုင္သူဟူေသာအနက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သရသြတိ ကို
"ေရႏွင္႔အတူတကြရွိေသာ"နတ္သမီး၊ ခ်ိဳသာစြာေျပာဆိုေလ႔ရွိေသာ နတ္သမီးဟု
မွတ္ဖြယ္ရွိသည္။
သရသြတိသည္ ယခုေခတ္ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ရွိ ဆရဆြတိျမစ္ကို ေစာင္႔ေသာနတ္ျဖစ္ သည္ဟု
အခ်ိဳ႔ကယူဆၾကသည္။ ေ႐ွးဦးကျမစ္ေစာင္႔နတ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ သရသြတိ ေ၀ဒေခတ္ ၌
ဖန္ဆင္းရွင္ ဣႆရ၏သမီေတာ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္ဟုယူဆခဲ႔ၾကသည္။ ေ၀ဒေခတ္ေႏွာင္း
ျဗဟၼဏက်မ္းစာမ်ား ထြန္းကားခ်ိန္တြင္ ဣႆရကို ျဗဟၼာအျဖစ္
ေျပာင္းလဲသံုးႏႈန္းလာခဲ႔ၾက သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ သရသြတိသည္ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာ၏
ၾကင္ယာေတာ္နတ္သမီး တစ္ပါး ျဖစ္သည္ဟု ခံယူလာၾကသည္။ စာေပပညာႏွင္႔
ႏႈတ္မႈပညာမ်ားကို ေစာင္႔ေ႐ွာက္သည္ဟု လည္းယံုၾကည္ခဲ႔ၾကသည္။
ျမန္မာတို႔၏ ကိုးကြယ္မႈတြင္ကား၊ သူရႆတီသည္ တႏၲရ၀ါဒီ မဟာယာနဂိုဏ္းသား တို႔မွ
တစ္ဆင္႔ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေနရာရလာခဲ႔ေသာ နတ္သမီးျဖစ္သည္။ပုဂံေခတ္အေနာ္ရ ထာ
လက္ထပ္၌ ေ႐ႊစည္းခံုဘုရား တံတိုင္းအတြင္းတြင္ နတ္႐ုပ္အခ်ိဳ႔ထားရွိသည္။ ထိုေခတ္
လူတို႔ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားသည္ ဗုဒၼျမတ္စြာကို
႐ိုက်ိဳးရွိခိုးသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေစာင္႔ေရွာက္ရသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟူေသာ
အဓိပၸာယ္ေပါက္ေအာင္ အေနာ္ရထာကၾကံေဆာင္ခဲ႔ ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေ႐ႊစည္းခံုဘုရား၏တံတုိင္းအတြင္း ထားေသာနတ္႐ုပ္(၃၇)ခု အနက္
သူရႆတီသည္အမွတ္စဥ္(၉)တြင္ပါ၀င္သည္။ နတ္၀တ္တန္ဆာဆင္ကာ ဟသၤာငွက္ေပၚတြင္ ထိုင္၍
လက္ႏွစ္ဘက္၌ ၾကာပန္းကိုကိုင္ေနဟန္ ျဖင္႔သူရႆတီကိုထုလုပ္ထားသည္။ ဟသၤာ ငွက္သည္
ေရတြင္က်က္စားေသာငွက္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင္႔ ေရကိုပိုင္သူျမစ္ေစာင္႔နတ္၊ သူရႆတီ
၏စီးေတာ္ယာဥ္ အျဖစ္သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္ဟန္ တူသည္။
ျဗဟၼာ၏ၾကင္ယာေတာ္ သူရသြတိကို ျမန္မာတို႔က သူရႆတီဟုအသံထြက္ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚကာ
ပိဋကတ္သံုးပံု ေစာင္႔နတ္သမီးဟုယူဆကိုးကြယ္ၾကသည္။ သူရႆတီသည္ အတတ္ပညာက်က္သေရမဂၤလာ
တုိ႔ကိုေပးႏိုင္သည္ဟုယံုၾကည္ၾကသည္။ သူရႆတီဂါထာ၊ သူရႆတီ မႏၲန္၊ သူရႆတီအင္း၊
သူရႆတီေမွာ္စသည္ျဖင္႔ အစီအရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။
(ျမန္မာစြယ္စံုက်မ္း အတြဲ (၁၃)စာ-၁၆၈-၁၆၉)။ ဤတြင္ သူရႆတီ ကိုေလာကီအတတ္မ်ား
အတြက္သာအသံုးျပဳေၾကာင္း သတိျပဳသင္႔ေပသည္။
ဗုဒၶဘာသာတႏၲရ၀ါဒီ တို႔သည္ျဗဟၼဏတို႔၏ ဘုရားအဆူဆူ၀ါဒကို သေဘာက်ကာ၊ မဟာယာန
ဗုဒၶဘာသာအတြင္းသို႔ဘုရားအဆူဆူ၊ ဘုရားေလာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သြတ္သြင္းခဲ႔ၾက သည္။
အလားတူပင္ ျဗာဟၼဏ၀ါဒတစ္ျဖစ္လဲ ဟိႏၵဴဘာသာကလက္ခံထားသည္႔ နတ္ဘုရား တို႔၏ၾကင္ယာေတာ္
နတ္ဘုရားမ(နတ္သမီး)မ်ားကို ကိုးကြယ္မႈကိုလည္းမဟာယာန ဗုဒၶဘာ သာတြင္ ပံုတူကူးခ်ကာ
တာရာေဒ၀ီ၊ မဟာေဒ၀ီ၊ ပရ၀တီ၊ စသည္ျဖင္႔နတ္ဘုရားမ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုဖန္တီးလက္ခံ
ခဲ႔ၾကသည္။
ျမန္မာတႏၲရ၀ါဒီတို႔ကား၊ အိႏၵိယတႏၲရ၀ါဒီ တို႔ထက္ပင္လက္သြက္ကာျဗဟၼာ၏ၾကင္ ယာေတာ္
သူရသြတိကို သူရႆတီအျဖစ္ျမန္မာမႈျပဳခဲ႔ၾကသည္။ ပိဋကတ္သံုးပံုေစာင္႔သူအျဖစ္
ဖန္တီးခဲ႔ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင္႔ သ သူရသြတိသည္ ပုဂံေခတ္ ကတည္းကပင္ အတြင္း(၃၇)
မင္းစာရင္း၀င္ ျဖစ္လာခဲ႔ရေပသည္။
နတ္သမီးကိုးကြယ္မႈအစဥ္အလာကို အိႏၵိယသားတို႔သည္ ေ၀ဒေခတ္မတိုင္မီက ကမၻာ
ဦးစိုက္ပ်ိဳးေရးသမားမ်ား ဘ၀ကတည္းကလက္ခံက်င္႔သံုးခဲ႔ၾကသည္။
ယခုေခတ္ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္
႐ွိ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းတြင္ခရစ္ၾကိဳႏွစ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔က
ထြန္းကားခဲ႔ေသာအိႏၵဳျမစ္၀ွမ္း ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ကတည္းက ကိုးကြယ္ခဲ႔ၾကသည္႔
ေၾကးသြန္းနတ္သမီး႐ုပ္ထုမ်ားကို ေ႐ွး ေဟာင္းသုေတသီတို႔ ေတြ႔႐ွိၾကရသည္။
ထိုနတ္သမီး ႐ုပ္ထုတို႔ကို အိႏၵိဳ ျမစ္၀ွမ္းသားတို႔က မည္သုိ႔ေခၚေ၀ၚခဲ႔သည္ကို
အတိအက် မသိရေသာ္လည္း၊ သုေတသီမ်ားကမူ မိခင္နတ္သမီး ဟုလည္းေကာင္း၊
႐ြာ႐ွင္နတ္သမီး ဟု လည္းေကာင္း၊ မယ္ေတာ္ႀကီး ဟု လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚ ထားသည္။
အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္း ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ကတည္းက နတ္သမီးကိုးကြယ္မႈကို လက္ခံခဲ႔ေသာ
အိႏၵိယသားတို႔သည္ ေ၀ဒေခတ္၌လည္းအလားတူနတ္သမီး ကိုးကြယ္မႈကိုလက္ခံက်င္႔သံုးခဲ႔ၾက
သည္။ ေ၀ဒေခတ္အေတြးအေခၚ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျဗာဟၼဏ၀ါဒဟု ေခၚေ၀ၚ ထားရာ ျဗာဟၼဏ
၀ါဒ၌လည္း နတ္သမီးမ်ားကို ဆက္လက္ကိုးကြယ္ခဲ႔ၾကသည္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာ သာ၌မူ
ဖန္ဆင္း႐ွင္ျဗဟၼာ ကိုပယ္ၿပီးျဖစ္ရာ ျဗဟၼာ၏ ၾကင္ရာေတာ္နတ္သမီးႏွင္႔ တကြအျခား
နတ္သမီးမ်ား၊ ႏတ္ဘုရား မ်ားကိုကိုးကြယ္ရန္မလိုေတာ႔ေခ်။
သူဂၤမင္းဆက္၊ ကုသွ်န္ မင္းဆက္တို႕လက္ထက္ေရာက္ေသာအခါ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ျပန္
လည္အားေကာင္းလာၿပီး၊ ဗုဒၶဘာသာကို ႏွိမ္နင္းလာသည္။ ထိုအခါမိမိတို႔ရပ္တည္ေရးအတြက္
ဗုဒၶဘာသာအေတြးအျမင္ က်င္႔စဥ္မ်ားကို ျဗာဟၼဏတို႔အလိုက်ျဖစ္ေစရန္
ေျပာင္းလဲက်င္႔သံုးခဲ႔ ၾကရသည္။ ထိုသို႔က်င္႔သံုးရာမွေပၚေပါက္လာေသာ
မဟာယာနဗုဒၼဘာသာ၌မူ၊ နတ္ဘုရားအ မ်ိဳးမ်ိဳးကိုပါ လက္ခံကိုးကြယ္လာခဲ႔သည္။
အိႏၵိယမွ ဗုဒၼဘာသာတႏၲရ၀ါဒီတို႔သည္ ဘေဂၤါျပည္နယ္မွတစ္ဆင္႔ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ
သို႔ သေရေခတၲရာေခတ္ကပင္ ၀င္ေရာက္ေျခကုပ္ယူခဲ႔ၾကသည္။ ထိုသုိ႔ေျခကုပ္ယူခဲ႔ေၾကာင္း
သေရေခတၲရာၿမိဳ႔ေဟာင္း(ေမွာ္ဇာ)မွတူးေဖာ္ေတြ႔ရွိရေသာ ဘုရားေလာင္းပံုပါ႐ွိေသာ
အုတ္ခြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ေ႐ွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ားကသက္ေသ ခံေနေပသည္။
တႏၲရ၀ါဒီတို႔၏ အေတြး အေခၚမ်ားႏွင္႔က်င္႔စဥ္မ်ားသည္ ပုဂံေခတ္တြင္လည္း
တြင္က်ယ္ေလရာ၊ အေနာ္ရထာမင္းက သာသနာသန္႔ရွင္း၊ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၼဘာသာထြန္းကားေရး
ျပဳလုပ္ေသာအခါ၊ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဆာင္ကာ တိမ္းေ႐ွာင္ထြက္သြားခဲ႔ၾကသည္။ ထိုသို႔
တိမ္းေ႐ွာင္ထြက္သြားၾကရာ၌ သူရႆတီ သည္ တိမ္းျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားဘဲ၊
ေ႐ႊစည္းခံုတံတိုင္းအတြင္း၌ ပံုေတာ္ႏွင္႔တကြေနရာရ သြားခဲ႔သည္။
အိႏၵိယသားတို႔သည္ နတ္သမီးမ်ားကိုပထ၀ီမာတာ (ေျမေစာင္႔မယ္ေတာ္)၊ မဟာမာတာ
(မယ္ေတာ္ႀကီး)စသည္ျဖင္႔ သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ၚခဲ႔ၾကသည္။ ထိုအေခၚအေ၀ၚမ်ားကိုလိုက္၍
ျမန္မာတို႔ သည္ယခုအခါ မယ္ေတာ္၊ မယ္ေတာ္ႀကီး စသည္ျဖင္႔သံုးႏွဳန္းေနၾကသည္။ ဤသို႔
သံုးႏႈန္းၾက ပါက သူရႆတီသည္ ေ႐ွးဦးမယ္ေတာ္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
အတြင္း(၃၇) မင္း အမွတ္စဥ္(၈) တြင္ေဖာ္ျပထားသည္႔ စဏီနတ္သမီးမွာလည္း
သူရႆတီကဲ႔သို႔ပင္ ျမန္မာတို႔ ေ႐ွးဦးလက္ခံခဲ႔ေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္သည္။
တြင္လည္းေကာင္း၊ ယခုအခါေရာက္ရွိေနေသာ သူရႆတီမွာ စင္စစ္အားျဖင္႔ ျဗာဟၼဏဟိႏၵဴ
တို႔လက္ခံထားေသာနတ္သမီးတစ္ပါးသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
သူရႆတီဟူေသာအမည္မွာ သကၠတဘာသာ စကားသရသြတိကိုပါ႒ိမွျပန္ကာ ျမန္မာ
အသံျဖင္႔ေခၚေ၀ၚထားေသာ အမည္းျဖစ္သည္။
သကၠတပုဒ္သရကို သရသ္ႏွင္႔၀တိဟူ၍ ပုဒ္ခြဲႏိုင္သည္။ အခ်ိဳ႔ ပညာရွင္တို႔က သရသ္၌
"သ"သည္အတူတကြျဖစ္ျခင္း၊ "ရသ္"သည္ ေရဟူေသာအနက္ ခ်ိဳျမိန္ျခင္းဟူေသာ အနက္ျဖစ္သည္။
"၀တိ"မွာရွိသည္။ ပိုင္ဆိုင္သူဟူေသာအနက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ သရသြတိ ကို
"ေရႏွင္႔အတူတကြရွိေသာ"နတ္သမီး၊ ခ်ိဳသာစြာေျပာဆိုေလ႔ရွိေသာ နတ္သမီးဟု
မွတ္ဖြယ္ရွိသည္။
သရသြတိသည္ ယခုေခတ္ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ရွိ ဆရဆြတိျမစ္ကို ေစာင္႔ေသာနတ္ျဖစ္ သည္ဟု
အခ်ိဳ႔ကယူဆၾကသည္။ ေ႐ွးဦးကျမစ္ေစာင္႔နတ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ သရသြတိ ေ၀ဒေခတ္ ၌
ဖန္ဆင္းရွင္ ဣႆရ၏သမီေတာ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္ဟုယူဆခဲ႔ၾကသည္။ ေ၀ဒေခတ္ေႏွာင္း
ျဗဟၼဏက်မ္းစာမ်ား ထြန္းကားခ်ိန္တြင္ ဣႆရကို ျဗဟၼာအျဖစ္
ေျပာင္းလဲသံုးႏႈန္းလာခဲ႔ၾက သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ သရသြတိသည္ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာ၏
ၾကင္ယာေတာ္နတ္သမီး တစ္ပါး ျဖစ္သည္ဟု ခံယူလာၾကသည္။ စာေပပညာႏွင္႔
ႏႈတ္မႈပညာမ်ားကို ေစာင္႔ေ႐ွာက္သည္ဟု လည္းယံုၾကည္ခဲ႔ၾကသည္။
ျမန္မာတို႔၏ ကိုးကြယ္မႈတြင္ကား၊ သူရႆတီသည္ တႏၲရ၀ါဒီ မဟာယာနဂိုဏ္းသား တို႔မွ
တစ္ဆင္႔ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေနရာရလာခဲ႔ေသာ နတ္သမီးျဖစ္သည္။ပုဂံေခတ္အေနာ္ရ ထာ
လက္ထပ္၌ ေ႐ႊစည္းခံုဘုရား တံတိုင္းအတြင္းတြင္ နတ္႐ုပ္အခ်ိဳ႔ထားရွိသည္။ ထိုေခတ္
လူတို႔ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ နတ္မ်ားသည္ ဗုဒၼျမတ္စြာကို
႐ိုက်ိဳးရွိခိုးသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေစာင္႔ေရွာက္ရသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟူေသာ
အဓိပၸာယ္ေပါက္ေအာင္ အေနာ္ရထာကၾကံေဆာင္ခဲ႔ ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ေ႐ႊစည္းခံုဘုရား၏တံတုိင္းအတြင္း ထားေသာနတ္႐ုပ္(၃၇)ခု အနက္
သူရႆတီသည္အမွတ္စဥ္(၉)တြင္ပါ၀င္သည္။ နတ္၀တ္တန္ဆာဆင္ကာ ဟသၤာငွက္ေပၚတြင္ ထိုင္၍
လက္ႏွစ္ဘက္၌ ၾကာပန္းကိုကိုင္ေနဟန္ ျဖင္႔သူရႆတီကိုထုလုပ္ထားသည္။ ဟသၤာ ငွက္သည္
ေရတြင္က်က္စားေသာငွက္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင္႔ ေရကိုပိုင္သူျမစ္ေစာင္႔နတ္၊ သူရႆတီ
၏စီးေတာ္ယာဥ္ အျဖစ္သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္ဟန္ တူသည္။
ျဗဟၼာ၏ၾကင္ယာေတာ္ သူရသြတိကို ျမန္မာတို႔က သူရႆတီဟုအသံထြက္ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚကာ
ပိဋကတ္သံုးပံု ေစာင္႔နတ္သမီးဟုယူဆကိုးကြယ္ၾကသည္။ သူရႆတီသည္ အတတ္ပညာက်က္သေရမဂၤလာ
တုိ႔ကိုေပးႏိုင္သည္ဟုယံုၾကည္ၾကသည္။ သူရႆတီဂါထာ၊ သူရႆတီ မႏၲန္၊ သူရႆတီအင္း၊
သူရႆတီေမွာ္စသည္ျဖင္႔ အစီအရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။
(ျမန္မာစြယ္စံုက်မ္း အတြဲ (၁၃)စာ-၁၆၈-၁၆၉)။ ဤတြင္ သူရႆတီ ကိုေလာကီအတတ္မ်ား
အတြက္သာအသံုးျပဳေၾကာင္း သတိျပဳသင္႔ေပသည္။
ဗုဒၶဘာသာတႏၲရ၀ါဒီ တို႔သည္ျဗဟၼဏတို႔၏ ဘုရားအဆူဆူ၀ါဒကို သေဘာက်ကာ၊ မဟာယာန
ဗုဒၶဘာသာအတြင္းသို႔ဘုရားအဆူဆူ၊ ဘုရားေလာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သြတ္သြင္းခဲ႔ၾက သည္။
အလားတူပင္ ျဗာဟၼဏ၀ါဒတစ္ျဖစ္လဲ ဟိႏၵဴဘာသာကလက္ခံထားသည္႔ နတ္ဘုရား တို႔၏ၾကင္ယာေတာ္
နတ္ဘုရားမ(နတ္သမီး)မ်ားကို ကိုးကြယ္မႈကိုလည္းမဟာယာန ဗုဒၶဘာ သာတြင္ ပံုတူကူးခ်ကာ
တာရာေဒ၀ီ၊ မဟာေဒ၀ီ၊ ပရ၀တီ၊ စသည္ျဖင္႔နတ္ဘုရားမ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကိုဖန္တီးလက္ခံ
ခဲ႔ၾကသည္။
ျမန္မာတႏၲရ၀ါဒီတို႔ကား၊ အိႏၵိယတႏၲရ၀ါဒီ တို႔ထက္ပင္လက္သြက္ကာျဗဟၼာ၏ၾကင္ ယာေတာ္
သူရသြတိကို သူရႆတီအျဖစ္ျမန္မာမႈျပဳခဲ႔ၾကသည္။ ပိဋကတ္သံုးပံုေစာင္႔သူအျဖစ္
ဖန္တီးခဲ႔ၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင္႔ သ သူရသြတိသည္ ပုဂံေခတ္ ကတည္းကပင္ အတြင္း(၃၇)
မင္းစာရင္း၀င္ ျဖစ္လာခဲ႔ရေပသည္။
နတ္သမီးကိုးကြယ္မႈအစဥ္အလာကို အိႏၵိယသားတို႔သည္ ေ၀ဒေခတ္မတိုင္မီက ကမၻာ
ဦးစိုက္ပ်ိဳးေရးသမားမ်ား ဘ၀ကတည္းကလက္ခံက်င္႔သံုးခဲ႔ၾကသည္။
ယခုေခတ္ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္
႐ွိ အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္းတြင္ခရစ္ၾကိဳႏွစ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔က
ထြန္းကားခဲ႔ေသာအိႏၵဳျမစ္၀ွမ္း ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ကတည္းက ကိုးကြယ္ခဲ႔ၾကသည္႔
ေၾကးသြန္းနတ္သမီး႐ုပ္ထုမ်ားကို ေ႐ွး ေဟာင္းသုေတသီတို႔ ေတြ႔႐ွိၾကရသည္။
ထိုနတ္သမီး ႐ုပ္ထုတို႔ကို အိႏၵိဳ ျမစ္၀ွမ္းသားတို႔က မည္သုိ႔ေခၚေ၀ၚခဲ႔သည္ကို
အတိအက် မသိရေသာ္လည္း၊ သုေတသီမ်ားကမူ မိခင္နတ္သမီး ဟုလည္းေကာင္း၊
႐ြာ႐ွင္နတ္သမီး ဟု လည္းေကာင္း၊ မယ္ေတာ္ႀကီး ဟု လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚ ထားသည္။
အိႏၵဳျမစ္၀ွမ္း ယဥ္ေက်းမႈေခတ္ကတည္းက နတ္သမီးကိုးကြယ္မႈကို လက္ခံခဲ႔ေသာ
အိႏၵိယသားတို႔သည္ ေ၀ဒေခတ္၌လည္းအလားတူနတ္သမီး ကိုးကြယ္မႈကိုလက္ခံက်င္႔သံုးခဲ႔ၾက
သည္။ ေ၀ဒေခတ္အေတြးအေခၚ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျဗာဟၼဏ၀ါဒဟု ေခၚေ၀ၚ ထားရာ ျဗာဟၼဏ
၀ါဒ၌လည္း နတ္သမီးမ်ားကို ဆက္လက္ကိုးကြယ္ခဲ႔ၾကသည္။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာ သာ၌မူ
ဖန္ဆင္း႐ွင္ျဗဟၼာ ကိုပယ္ၿပီးျဖစ္ရာ ျဗဟၼာ၏ ၾကင္ရာေတာ္နတ္သမီးႏွင္႔ တကြအျခား
နတ္သမီးမ်ား၊ ႏတ္ဘုရား မ်ားကိုကိုးကြယ္ရန္မလိုေတာ႔ေခ်။
သူဂၤမင္းဆက္၊ ကုသွ်န္ မင္းဆက္တို႕လက္ထက္ေရာက္ေသာအခါ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ျပန္
လည္အားေကာင္းလာၿပီး၊ ဗုဒၶဘာသာကို ႏွိမ္နင္းလာသည္။ ထိုအခါမိမိတို႔ရပ္တည္ေရးအတြက္
ဗုဒၶဘာသာအေတြးအျမင္ က်င္႔စဥ္မ်ားကို ျဗာဟၼဏတို႔အလိုက်ျဖစ္ေစရန္
ေျပာင္းလဲက်င္႔သံုးခဲ႔ ၾကရသည္။ ထိုသို႔က်င္႔သံုးရာမွေပၚေပါက္လာေသာ
မဟာယာနဗုဒၼဘာသာ၌မူ၊ နတ္ဘုရားအ မ်ိဳးမ်ိဳးကိုပါ လက္ခံကိုးကြယ္လာခဲ႔သည္။
အိႏၵိယမွ ဗုဒၼဘာသာတႏၲရ၀ါဒီတို႔သည္ ဘေဂၤါျပည္နယ္မွတစ္ဆင္႔ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ
သို႔ သေရေခတၲရာေခတ္ကပင္ ၀င္ေရာက္ေျခကုပ္ယူခဲ႔ၾကသည္။ ထိုသုိ႔ေျခကုပ္ယူခဲ႔ေၾကာင္း
သေရေခတၲရာၿမိဳ႔ေဟာင္း(ေမွာ္ဇာ)မွတူးေဖာ္ေတြ႔ရွိရေသာ ဘုရားေလာင္းပံုပါ႐ွိေသာ
အုတ္ခြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ေ႐ွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ားကသက္ေသ ခံေနေပသည္။
တႏၲရ၀ါဒီတို႔၏ အေတြး အေခၚမ်ားႏွင္႔က်င္႔စဥ္မ်ားသည္ ပုဂံေခတ္တြင္လည္း
တြင္က်ယ္ေလရာ၊ အေနာ္ရထာမင္းက သာသနာသန္႔ရွင္း၊ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၼဘာသာထြန္းကားေရး
ျပဳလုပ္ေသာအခါ၊ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဆာင္ကာ တိမ္းေ႐ွာင္ထြက္သြားခဲ႔ၾကသည္။ ထိုသို႔
တိမ္းေ႐ွာင္ထြက္သြားၾကရာ၌ သူရႆတီ သည္ တိမ္းျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားဘဲ၊
ေ႐ႊစည္းခံုတံတိုင္းအတြင္း၌ ပံုေတာ္ႏွင္႔တကြေနရာရ သြားခဲ႔သည္။
အိႏၵိယသားတို႔သည္ နတ္သမီးမ်ားကိုပထ၀ီမာတာ (ေျမေစာင္႔မယ္ေတာ္)၊ မဟာမာတာ
(မယ္ေတာ္ႀကီး)စသည္ျဖင္႔ သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ၚခဲ႔ၾကသည္။ ထိုအေခၚအေ၀ၚမ်ားကိုလိုက္၍
ျမန္မာတို႔ သည္ယခုအခါ မယ္ေတာ္၊ မယ္ေတာ္ႀကီး စသည္ျဖင္႔သံုးႏွဳန္းေနၾကသည္။ ဤသို႔
သံုးႏႈန္းၾက ပါက သူရႆတီသည္ ေ႐ွးဦးမယ္ေတာ္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
အတြင္း(၃၇) မင္း အမွတ္စဥ္(၈) တြင္ေဖာ္ျပထားသည္႔ စဏီနတ္သမီးမွာလည္း
သူရႆတီကဲ႔သို႔ပင္ ျမန္မာတို႔ ေ႐ွးဦးလက္ခံခဲ႔ေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment